မေမ့ႏိုင္တဲ့ အတိတ္ေန႔မ်ား
အပိုင္း (၃)
အေညာင္းဆန္႔လို႔လည္း ၀ေရာ ျပန္ၾကမယ္ေပါ့။ ညေနပိုင္း က်ေန ျဖစ္ေတာ့
ေနကလည္းပူ။ အမိုးမရွိတဲ့ ကားေပၚမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ဆရာတစ္စုနဲ႔
ေပ်ာ္လုိက္တာ။ စလိုက္ေနာက္လိုက္နဲ႔...။ လမ္းမွာေတြ႔သမွ် မုန္႔သည္ေတြ
ဆီက၀ယ္စားလိုက္နဲ႔ ဆရာေလးေယာက္ရဲ့ လစာ တပည့္ေတြလက္ခ်က္နဲ႔
ျပဳတ္ျပီထင္ရဲ့။
ဒါနဲ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး ေနာက္တေန႔လည္း ေရာက္ေရာ ခရီးပန္းၿပီး
အျပင္းဖ်ားပါေလေရာ။ ေက်ာင္းလည္း သြားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အမွန္ဆို
က်မ မဖ်ားခ်င္ပါဘူး။ ဘာလုိ႔လဲဆို.. ေနာက္ႏွစ္ရက္ဆို သႀကၤန္
က်ေတာ့မွာေလ။ အကယ္၍မ်ားသႀကၤန္တြင္းမွာ က်မအဖ်ား
မေပ်ာက္ခဲ့ရင္.....။
အေတြးနဲ႔တင္ ၀မ္းနည္းၿပီး ငိုခ်င္လာသလိုပဲ...။ တႏွစ္မွ တခါေပ်ာ္ရတဲ့
ႏွစ္သစ္ကူးသႀကၤန္ပြဲကို မႏႊဲခ်င္ပဲ ေနပါ့မလား။ ေက်ာင္းလညး္မသြား
ႏုိင္။ ေတာ္ေသးတယ္။ဟိုသံုးေယာက္က စာ၀ိုင္းကူးေဖာ္ရလို႔။
ေနာက္တေန႔မနက္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေရွ႔ ၿခံ၀မွာ ပိေတာက္ပန္းေတြရယ္...
အမ်ားႀကီးပဲ။ အမယ္.. စာေလးတေစာင္ေတာင္ ပါေသးတယ္..။ ဘာတဲ့...
“ျမန္ျမန္ေနေကာင္းပါေစ...”တဲ့။ ေအာက္မွာ နာမည္က “သူငယ္ခ်င္းမ်ား”
တဲ့။ ဟုိေမ်ာက္သံုးေကာင္ လက္ခ်က္ပဲျဖစ္မယ္...။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔
ေတာင္းေပးတဲ့ ဆုေၾကာင့္ပဲ က်မေနေကာင္းခဲ့တယ္ထင္တယ္။
သႀကၤန္ပြဲေတာ္မွာ အရမ္းေပ်ာ္ခဲ့တာေပါ့။ ေရေၾကာက္တဲ့ က်မကို အိမ္ေပၚက
အတင္းဆြဲခ်ၿပီး ေရ၀ိုင္းေလာင္း၊ အိုးမည္း၀ိုင္းသုတ္နဲ႔ သူတို႔ေတြ
အရမ္းေပ်ာ္ေနၾကေလရဲ့။ သႀကၤန္ေနာက္ဆံုးေန႔.. ႏွစ္ဆန္းတရက္ေန႔မွာ
က်မတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတစု ဘုရားတက္ၾကတယ္။ (ဘုရားက ေတာင္
ေပၚမွာေလ..။) အရမ္းေပ်ာ္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္...။
လမ္းတေလွ်ာက္လံုး စလိုက္ေနာက္လိုက္နဲ႔..။ အခ်င္းခ်င္းလည္း
ေခ်ာက္ခ်လုိက္ေသး။
သႀကၤန္ၿပီးေတာ့ တစ္ႏွစ္လံုး စာေတြကို ႀကိဳးစားက်က္မွတ္ရင္း အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ၾကရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္ကေတာ့ လက္တြဲမျဖဳတ္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ တတြဲတြဲပါပဲ။ ဒါေပမယ့္
စာေမးပြဲလည္းၿပီးေရာ.. ေနျခည္က ရန္ကုန္ကိုေျပာင္းသြားတယ္။
မင္းခန္႔ေရာပဲ။ မိုးတိမ္က သူ႔ဇာတိေျမကို ျပန္သြားတယ္။
က်န္ခဲ့တာက က်မတေယာက္တည္းရယ္...။
သူငယ္ခ်င္းေတြမရွိေတာ့ အရမ္းအထီးက်န္ဆန္တာပဲ။ ဘယ္သြားသြား သူတို႔ကိုပဲ သတိရေနတယ္။ ဒီလိုမွန္းသိခဲ့ရင္ သူတုိ႔နဲ႔ ဘယ္ေနရာမွ သြားမလည္ခဲ့ပါဘူး။ ခုေတာ့ သြားတဲ့ေနရာတိုင္းမွာ သူတုိ႔ကိုပဲ ျမင္ေနရတယ္။ တယ္လည္း ဒုကၡေပးတာပဲ.. ျပန္သြားတာေတာင္..။ ဟြန္႔။ ဒီကတည္းက အဆက္အသြယ္ ျပတ္သြားလိုက္တာ....။
ရွစ္ႏွစ္ၾကာၿပီးေနာက္..... ေအပရယ္လ ရဲ့ ေန႔တေန႔မွာ...။
နီလာနဲ႔ ေကခိုင္တုိ႔ ဘယ္ေရာက္ကုန္ပါလိမ့္..။ ခဏဆိုၿပီး သြားလိုက္တာ
က်မတေယာက္တည္း ေစ်းကေန လမ္းေလွ်ာက္လာလုိက္ေတာ့တယ္။
လမ္းခ်ဳိးေကြ႔တခု အေရာက္မွာေတာ့....။ ၀ုန္း..........။ အား........။အသံေတြ
တစ္ဆက္တည္း ဆူညံသြားေတာ့တယ္...။
“ကားေမာင္းတာမ်ား တစ္လမ္းလံုး ဘယ္သူမွမရွိ... ဟင္...”။ ေရရြတ္ေနတဲ့
စကားက ကားထဲက ထြက္လာတဲ့သူေၾကာင့္ လမ္းခုလတ္မွာပဲ ရပ္တန္႔
သြားေတာ့တယ္။ ဒီလူကို ငါေတြ႔ဖူးပါတယ္..။ ဘယ္ေနရာမွာပါလိမ့္...။
သူ က်မနားကိုေလွ်ာက္လာတဲ့ထိ သူ႔ကို ေငးၾကည့္ေနမိတယ္...။
သူ႔မ်က္ႏွာမွာ စိုးရိမ္စိတ္ေတြ ထင္ဟပ္ေနတယ္ ထင္တယ္...။
သန္႔ျပန္႔သားနားတဲ့ ပံုစံနဲ႔..။ ခန္႔ညားေခ်ာေမာေနတဲ့ လူေခ်ာ
တေယာက္ပါပဲ။ ျမင့္မားတဲ့ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ က်စ္လစ္တဲ့ ခႏၶာကိုယ္က
သူနဲ႔ လိုက္ဖက္ေနတယ္။
“ထိမိသြားေသးလား.. ဗ်ာ...” ေျပာေျပာဆုိဆို သူက်မကို ငံု႔အၾကည့္...။
“ ဟာ.. ခေရမဟုတ္လား... ငါ မင္းခန္႔ေလ” တဲ့။ က်မ ရုတ္တရက္
၀မ္းသာမွဳေၾကာင့္ ဆြံ႔အသြားတယ္ထင္ပါရဲ့။ စကားလံုးက
ထြက္မလာခဲ့ဘူး။
ေနာက္ေတာ့မွ သူက သူ႔ရဲ့ ေဆးခန္းကိုေခၚသြားတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့
မထင္မွတ္တဲ့ သူတေယာက္ ထပ္ေတြ႔ျပန္တယ္။ ေနျခည္ရယ္ေလ....။
Wednesday, March 18, 2009
မေမ့ႏိုင္တဲ့ အတိတ္ေန႔မ်ား
Thursday, February 19, 2009
မေမ့ႏိုင္တဲ့ အတိတ္ေန႔မ်ား
မေမ့ႏိုင္တဲ့ အတိတ္ေန႔မ်ား
အပိုင္း (၂)
က်မ သတိရလာေတာ့.. စာသင္ခန္းက ခံုေပၚမွာ..။ ေခါင္းေတြက မူးေနာက္ေနာက္။ ေဘးနားမွာက သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္.. စုိးရိမ္တဲ့ မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနၾကေလရဲ့။ “ငါဘာျဖစ္သြားတာလဲဟင္” လို႔ အေမး..။ မိုးတိမ္က “နင္ ပန္းေကာက္ေနတုန္း သစ္ကိုင္းေျခာက္ နင့္ေခါင္းေပၚ ျပဳတ္က်တာေလ။ ဒါေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ မူးၿပီး ေမ့သြားတာ.... ခုေကာ ဘယ္လုိေနေသးလဲ။ ေနသာရဲ့လား”။
ခုမွ ေခါင္းက နာက်င္ေနတဲ့ ေ၀ဒနာကို ခံစားမိသလိုလို..။ “ ငါ.. ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေမ့သြားတာလဲ..”။ ေနျခည္က “ သိပ္မၾကာပါဘူးဟာ.. ဆယ္မိနစ္ေလာက္ပါပဲ”။ မင္းခန္႔ကေတာ့ စိုးရိမ္တဲ့ မ်က္၀န္းေလးနဲ႔ က်မရဲ့ လက္ကို ဆုပ္ကုိင္ၿပီး “ နင္ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးေနာ္.. ဒါမွမဟုတ္ ေဆးခန္းသြားၾကမလား”..။
“ ငါ.. ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဟ.. ဆရာတို႔ေကာ.. လူေကာစံုၾကၿပီလား”။ “ေအး.. စံုသေလာက္ေတာ့ ျဖစ္ေနၿပီ ထင္တယ္.. သြားၾကရေအာင္” ။ ေနျခည္က ေျပာလည္းေျပာ ထူလည္းထူတယ္။ ကားဆီေရာက္ေတာ့ ကားေပၚမွာ ေရတိုင္ကီေတြလည္း အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ..။ တုိင္ကီက အလယ္မွာ က်မတုိ႔က ေဘးက လိုက္စီးရမွာ။ ေတာ္ေသးတယ္။ ကားမွာ အမိုးမပါလို႔။ (ေနာက္ဆို ငါးခ်ဥ္ျဖစ္ၿပီ)
မိန္းကေလးေတြေရာ.. ေယာက္်ားေလးေတြေရာ စုစုေပါင္း ငါးဆယ္ေလာက္ရွိမယ္ ထင္တယ္။ ခရီးက ေတာ္ေတာ္ေ၀းတယ္။ လမ္းမႀကီးအတိုင္း သြားၿပီး မိနစ္ 20 ေလာက္ၾကာမွ လမ္းခ်ဳိး တစ္ခုထဲကို ၀င္ၿပီး ကြင္း ျပင္ေတြကိုလည္း ေနပူပူထဲမွာ ျဖတ္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေပ်ာ္ေနၾကတာပဲ။ ကားေပၚမွာ စလိုက္ ေနာက္လိုက္နဲ႔ ပါလာၾကတယ္။
လမ္းတစ္၀က္ေရာက္ေတာ့ ကားရပ္ၿပီး ထမင္းစားရေအာင္တဲ့။ ဆရာက ႀကိဳေျပာထားခဲ့လို႔ ကိုယ့္ထမင္းထုပ္နဲ႔ ကိုယ္လာၾကတယ္ေလ။ ၀င္နားစရာဆိုလို႔ ဇရပ္ႀကီး တစ္ခုပဲရွိတယ္။ ဒါေတာင္ ေသးေသးေလးရယ္။ အိမ္ပုစုေလး ေတြက နည္းနည္းလွမ္းလွမ္းမွာ ျမင္ေနရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမင္ျမင္သမွ် ၾကည့္ေကာင္းတဲ့ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္လုိ အႏုပညာဆန္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ခံစားေနရတာက အေပ်ာ္ေတြႀကီးပါပဲ။
ၾကည့္ေလ....။ သူငယ္ခ်င္းတသိုက္နဲ႔ ေဟးလိုက္.. ဟားလိုက္.. လုပ္ေနရတယ္။ ေကာင္းကင္ျပာျပာႀကီးကို မ်က္စိတဆံုး ျမင္ေနရတယ္။ ကေလးေလးေတြက (ျမင္ေနရတဲ့ အိမ္စုကထင္တယ္) ငါးလိုက္ဖမ္းေနၾကတယ္။ သစ္ပင္ေတြက ဟို တပင္.. ဒီတပင္ ကြက္တိ ကြက္ၾကား။ မ်က္စိတစ္ဆံုး လမ္းမႀကီးက လယ္ကြင္းေတြရဲ့ အလယ္မွာ။
တစ္ခုေတာ့ စဥ္းစားမိတယ္။ အာဖရိကကို ေရာက္ေနတာလားလုိ႔.. အဟီး။ စားၿပီးေတာ့ ခရီးဆက္ၾကျပန္ေရာ။ ေန႔လည္ေလာက္ ရြာထဲကို ၀င္ၾကတယ္။ လူစည္ကားတဲ့ ေနရာမွာ ကားရပ္ၿပီး။ အဲဒီက လူတစ္ေယာက္ရဲ့ အကူအညီနဲ႔ ေရေတြ ေ၀ၾကတယ္။
ကားေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ အိမ္တုိင္းအိမ္တုိင္းက ေရပံုးေလးေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ ထြက္လာၾကတယ္။ (ေရေဘး ဒုကၡသည္ ေတြလို ျဖစ္ေနၾကတာ)။ သူတို႔ဆီက ေရက ေႏြဘက္ဆို ေသာက္လုိ႔မရဘူးေလ။ က်မတုိ႔ ေက်ာင္းသား အုပ္စုထဲမွာ ရြာခံ ႏွစ္ေယာက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ သြားခ်င္တဲ့ေနရာ ဦးေဆာင္လိုက္ပို႔ေပးတာေပါ့။ အရင္ဆံုး သြားရတာက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း။ ၿပီးေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရဲ့ အေနာက္က ပင္လယ္ၿပင္ႀကီးဆီကို။
ေရက်ခ်ိန္ဆိုေတာ့ ပင္လယ္ေရစပ္ကို ေရာက္ဖုိ႔ေတာ္ေတာ္ ေ၀းေ၀းကုိ သြားရတာ။ က်မတုိ႔ သူငယ္ခ်င္း ေလးေယာက္က ထိပ္ဆံုး။ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြက ေနာက္မွာ။ ပင္လယ္ေရက နည္းနည္းေနာက္ေနတယ္။
ခရုေတြလည္း ေကာက္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေအာ္လိုက္.. ဟစ္လုိက္နဲ႔ စိတ္လြတ္ လက္လြတ္ ေပ်ာ္ေနၾကတာပဲ။
“ဟဲ့.... ကေလးေတြ.. ျပန္လာၾကေတာ့ေလ။ ခဏေနရင္ ေရတက္လာေတာ့မယ္။ ေနကလည္း ပူတယ္..” ။ အားလား.. ငွက္ဆိုးသံႀကီးလိုပဲ.. (ဆရာသိရင္ ေတာ့ထိပ္ေခါက္မွာ)။ လွည္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သခ်ၤာဆရာ။ အသားက မဲမဲနဲ႔ ဖင္က ေကာက္ေကာက္.. ဗိုက္က ပူပူ။ ရုတ္တရက္ၾကည့္လိုက္ရင္ န ငယ္နဲ႔ နင္လားငါလား။ က်မတုိ႔ကလည္း သိတဲ့အတုိင္း။ နားေပါက္တစ္ဖက္တည္း ရွိတယ္ေလ.. အုပ္စုေတာင့္ရင္.. အဟဲ။ ဆရာက ဒီဘက္က လိုက္။ က်မတို႔က ဟိုဘက္က ေျပးနဲ႔။
ေနလည္းပို ပူလာေရာ.. က်မတုိ႔ ျဖတ္ခဲ့တဲ့ ေနရာေတြကို ေျခေထာက္က ၾကာၾကာ ခ်လုိ႔မရေတာ့ဘူး။ ဆားေရကလည္း ျဖစ္.. ေနကပူေတာ့ က်မတုိ႔ ေျခေထာက္ေတြကို ဆားနယ္ၿပီး မီးကင္ထားတဲ့အတုိင္းပဲ။ ဒါနဲ႔ မတုိင္ပင္ထားပဲ ေျပးၾကပါေလေရာ။ ဆရာကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း လံုခ်ည္စေလးဆြဲၿပီး ေနာက္ဆံုးက ေျပးလိုက္လာတယ္။
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ၀င္းထဲလည္း ေရာက္ေရာ ေျခေထာက္ေတြ ေရေဆး။ ၿပီးေတာ့ ကားဆီ ျပန္လာၾကတယ္။ ကားနားေရာက္ေတာ့ ေရက ကုန္ေနၿပီ။ ဗိုက္ကလည္းဆာ..။ ဒါနဲ႔ ဆရာ့ကို ပူဆာၿပီး စားေသာက္ဆိုင္ထဲကို ခပ္တည္တည္နဲ႔ ၀င္ၿပီး ေနရာယူလုိက္ေတာ့.. လားလား.. ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြနဲ႔ ဆိုင္တစ္ခုလံုး ျပည့္သြားၿပီေပါ့။ လူကလည္း နည္းနည္းမွမနည္းပဲ။ ဒါေတာင္ မလိုက္လာတဲ့လူက တစ္၀က္ေလာက္ရွိေသးတယ္။
က်မတုိ႔ သူငယ္ခ်င္း ေလးေယာက္က တစ္၀ိုင္း .. ။ အားရပါးရစားၾကတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ရြာခံ ေက်ာင္းသားရဲ့ အိမ္ကို ဒိုးၾကပါေလေရာ။ သူက အဲဒီရြာက ဥကၠဌသားေလ။ သူတုိ႔ အိမ္ေရွ႔မွာ ကားရပ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အေမေကၽြးတဲ့ မုန္႔ကို အားမနာ လွ်ာမက်ဳိး ၀င္စားၾကျပန္ေရာ။ ၿပီးေတာ့ က်မတို႔ေလးေယာက္ရဲ့ မ်က္စိက သူ႔အိမ္ရဲ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ကားရပ္ထားတဲ့ ေဘးနားက သရက္ပင္ကို ေရာက္သြားတယ္။
မင္းခန္႔က စေဖာက္ၿပီ။ “ဟိတ္.. တုိ႔ေတြ.. ကားေပၚကေန သြားခူးရေအာင္..”။ ဒါနဲ႔ နဂိုက လက္မတို႔ခင္ကတည္းက ပါခ်င္ေနတဲ့သူေတြဆိုေတာ့ သူ႔ေနာက္က တန္းစီၿပီးလိုက္သြားေရာ။ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အဆင္သင့္ပဲ.. ကားေပၚတက္ၿပီး ခူးၾကတာေပါ့။ တေယာက္ တကိုက္နဲ႔ သရက္သီး သံုးလံုး တစ္ခါတည္းေျပာင္ေရာပဲ။ ခဏေနေတာ့ ေနာက္ ရြာခံေက်ာင္းသား တေယာက္အိမ္ကို သြားၾကျပန္ေရာ။
ဘယ္ရမလဲ။ စားလက္စျဖစ္ေနေတာ့ လမ္းမွာ လက္လွမ္းမွီသမွ် သရက္ကိုင္းေတြကိုဆြဲၿပီး ခူးၾကတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီတေယာက္အိမ္ ေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ က်မတုိ႔ ဗိုက္ေလးေနၿပီ..။ ဒါနဲ႔ ဆုိဖာေတြေပၚထုိင္ၿပီး အေညာင္းဆန္႔ၾကၿပီေပါ့။
ဆက္ရန္...
Wednesday, February 18, 2009
မေမ့ႏိုင္တဲ့ အတိတ္ေန႔မ်ား
မေမ့ႏိုင္တဲ့ အတိတ္ေန႔မ်ား
အပိုင္း (၁)
မြန္ျပည္နယ္.. ေပါင္ၿမိဳ ႔ နယ္က အေျခခံပညာ အထက္တန္း ေက်ာင္းခြဲတေက်ာင္းမွာ ျဖစ္ပါတယ္..။ အခ်ိန္က စာေမးပြဲေတြေျဖၿပီးလို႔.. ေနာက္တစ္ႏွစ္ ဆယ္တန္းအတြက္ ကိုးတန္းေက်ာင္းသားေတြကို သံုးလျပတ္ စခန္းသြင္း ေလ့က်င့္ေပးေနတဲ့ အလြန္ပူျပင္းတဲ့ ေႏြရာသီ ဧပရယ္လ..။
ဆူဆူညံညံအသံေတြက အခန္းထဲဆရာ၀င္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ.. ခ်က္ခ်င္းပဲ ဘုရားပြဲေတာ္ကေန တရားစခန္း ေရာက္သြားသလို ၿငိမ္သက္ကုန္ၾကတယ္.. (မီးကို ေရနဲ႔ ၿငိမ္းရင္ေတာင္ ရွဲခနဲ႔ အသံျမည္အံုးမွာ)..။ ဆရာ့ကို ေၾကာက္လို႔ေတာ့ မဟုတ္။ လက္ထဲက ႀကိမ္လံုးကိုသာ..။ ဆရာကလည္း ဒီခ်ဳိ႔ ယြင္းခ်က္ကို သိပံုရတယ္။ တခ်ိန္လံုး ႀကိမ္လံုးကိုင္လုိ႔..။
“အားလံုးနားေထာင္ၾက... ေနာက္တပတ္ ဆရာတုိ႔ အလွပ္ဆိုတဲ့ ေက်းရြာမွာ ေရသြားလွဴဖုိ႔ရွိတယ္.. လုိက္ခ်င္တဲ့သူ စာရင္းေပးထားၾက” တဲ့။ တီးတိုးတုိင္ပင္သံေတြ ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။ အလွပ္ဆိုတာက ပင္လယ္နားက ေက်းရြာေလးတရြာ..။
အားလံုး ျငင္းဆိုသူမရွိ.. တၿပိဳင္တည္း ေခါင္းညိတ္လိုက္တာ.. ပုတ္သင္ညိဳနဲ႔ နင္လားငါျမင္းပဲ။ ေက်ာင္းနဲ႔အိမ္ လည္ခ်ိန္မရွိတဲ့သူေတြဆိုေတာ့ ၀မ္းသြားခ်င္တုန္း အိမ္သာေတြ႔လိုက္ရသလို.. မသြားဖူးတဲ့ အရပ္ကို သြားခ်င္စိတ္က တားမရဆီးမရနဲ႔ ေနာက္တစ္ပတ္ကို အျမန္ေရာက္သြားေစခ်င္ၾကတာ အားလံုးရဲ့ ွဆႏၵ။ (တျခားေနရာေတြမွာသာ စိတ္ခ်င္းမတူတာ)။ ဆရာသိရင္ေတာ့ ႀကိမ္လံုးနဲ႔ ေခါင္းကိုေခါက္မွာ ေသခ်ာတယ္..။ မ လည္ခ်င္.. ေမာင္ လည္ခ်င္ေတြ လို႔ေလ။
ေဟာ.. က်မတုိ႔ ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ေန႔ကို ေရာက္လာခဲ့ပါၿပီ။ “ ေဟး.. ခေရ.. ခေရ.. နင္မၿပီးေသးဘူးလား.. ျမန္ျမန္လုပ္” တဲ့ ။ ဆူညံဆူညံနဲ႔ မင္းခန္႔တုိ႔.. ေနျခည္တုိ႔.. မိုးတိမ္တုိ႔ ရယ္.. အသံေကာင္း ဟစ္ေနၾကပါလား။ ဟြန္႔.. ဒင္းတို႔က ဒီေန႔မွ ေစာေစာစီးစီး ၀ီရိယ ေကာင္းေနလိုက္ၾကတာ..။ ခါတိုင္း ေနဖင္ထုိးလို႔ မထတဲ့သူေတြကမ်ား။
“ ဟဲ့.. ေကာင္စုတ္ေတြ.. တိုးတိုးဟ.. ေဖေဖအိပ္ေနတယ္.. ငါက ၿပီးပါၿပီဟ.. နင္တုိ႔ကိုက ကဲလြန္းတာ”။ ေျပာေျပာဆိုဆို အိမ္ေပၚကအဆင္း... “ခ်စ္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ ခေရရယ္..” ေနျခည္ရဲ့ တအံ့တၾသ ေျပာသံအဆံုး ရွက္ရွက္နဲ႔ ဟိုဟိုဒီဒီအၾကည့္ မင္းခန္႔ရယ္ အေငးသားနဲ႔ ျဖစ္ေနေလရဲ့။ မိုးတိမ္႔ကေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း ခပ္တည္တည္နဲ႔။ၿပီးေတာ့ က်မတို႔ ေလးေယာက္စလံုး ေက်ာင္းကို ခ်ီတက္ၾကပါေတာ့တယ္။
ေလးေယာက္လံုးက တကယ့္ သူငယ္ခ်င္း အရင္းေခါက္ေခါက္ ေတြေလ။ ေျပာမနာ ဆိုမရ ေတြေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဒီဇာတိေတြ မဟုတ္ၾကဘူး။ မင္းခန္႔ကေတာ့ ရန္ကုန္က ေျပာင္းလာတာ မၾကာေသးဘူး။ မိုးတိမ္က ရွမ္းျပည္နယ္ အင္းေလးက။ ေနျခည္က မႏၱေလး၊ က်မက ျပင္ဦးလြင္က။
ေနရပ္ေဒသ အသီးသီးက လာတဲ့သူေတြဆိုေတာ့ ခဏေလးနဲ႔ ခင္သြားၾကတယ္။ အေဖာ္ငတ္လို႔ေလ..။ တေယာက္ခ်င္းစီက မေခတဲ့သူေတြ။ ေလးေယာက္ေပါင္းေတာ့ ေလာင္းေက်ာ္သြားတာေပါ့။ ေက်ာင္းစာမွာလည္း ေတာ္ၾကသလုိ အဆင့္ေတြကိုလည္း တေယာက္တလွည့္စီ ယူေနၾကသူေတြ။
စရိုက္ေတြကေတာ့ နည္းနည္းကြာတယ္။ မိုးတိမ္က ေစ့စပ္တယ္.. အေနအထုိင္ ေအးေဆးတယ္ .. သုိသိပ္တယ္.. တဖက္သားကို ငဲ့ညွာတယ္။ မင္းခန္႔က ေပ်ာ္တတ္တယ္.. အစသန္တယ္.. ပြင့္လင္းတယ္။ က်မက ရွက္တတ္တယ္... အားနာတတ္တယ္.. ေဖာ္ေရြတယ္ ။ ေနျခည္က သြက္လက္တယ္.. ေခတ္မီတယ္.. လုိခ်င္တာကို ရေအာင္ယူတတ္တယ္။
က်မတုိ႔အားလံုး ဥာဏ္ေကာင္းၾကပါတယ္။ တေယာက္ကို တေယာက္ ကူညီၾကတယ္။ အရမ္းခ်စ္ၾကတယ္။ က်မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္နားကို ေကာင္ေလးေတြ လာကပ္ရင္ မိုးတိမ္နဲ႔ မင္းခန္႔တုိ႔ရဲ့ မ်က္ႏွာက က်ီးအာသီးေတြ က်ေနတာပဲ။ တစ္ေန႔ က်မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားေတာ့ ေကာင္ေလးတသိုက္ရဲ့ ေႏွာင့္ယွက္တာကို ခံရပါေလေရာ။ အရမ္းရွက္ဖုိ႔ေကာင္းတာပဲ..။
ေတာ္ေသးတယ္။ အဲဒီ ႏွစ္ေယာက္ ဆရာ့အိမ္က ျပန္လာတာနဲ႔ ႀကံဳလို႔ေပါ့။ အဲဒီကစၿပီး က်မတုိ႔သြားတုိင္း သူတုိ႔က ေဘးနားကေန လုိက္ေစာင့္ေရွာက္ေပးတာ။ ကိုယ္ရံေတာ္ေတြေပါ့။
ခုလည္း သူတုိ႔ စက္ဘီးေနာက္ကေနပဲ လိုက္စီးရျပန္ၿပီ။ “ခေရ.. လာ ဒီမွာလာစီး”။ ထံုးစံအတိုင္း မင္းခန္႔က သူ႔စက္ဘီးေပၚက ေခၚေနတယ္။ ေနျခည္က မိုးတိမ္ရဲ့ စက္ဘီးေနာက္မွာ။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ လူေတာင္ သိပ္မရွိေသးဘူး။
“ပန္းသြားခူးရေအာင္” ေနျခည္ရဲ့ တုိက္တြန္းသံအဆံုး က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္း၀န္းထဲက ပိေတာက္ပင္ေအာက္ ေရာက္သြားၾကတယ္။ အပင္ေအာက္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း “ ရတဲ့သူယူ ” ဆိုၿပီး ပန္းတခက္ က်မေခါင္းေပၚ ျပဳတ္က်လာတယ္။ ခဏေတာ့ ၿပံဳးစိစိ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ မင္းခန္႔ အပင္ေပၚက ဆင္းလာေလေရာ။
“ငါကေတာ့ အတူတူပဲ..”ဆိုၿပီး ပန္းႏွစ္ခက္နဲ႔ က်မတုိ႔ေရွ႔ကို ေရာက္လာတာက မိုးတိမ္။ သူ႔မ်က္လံုးေတြက က်မဆီကို စူးစုိက္ၾကည့္ေနေလရဲ့။ ဒါေပမယ့္ ခဏေလးပဲ။ ေနျခည္ကေတာ့ အေကာင္းဆံုးအခက္ေလးကို လုယူသြားေလရဲ့။
“အား.. ငါ့ဖိနပ္ျပတ္သြားၿပီ ခေရ.. ေရ”..။
“ဘယ္လုိလုပ္မွာလဲ ေနျခည္ရ။ ဒီေန႔ တစ္ေန႔လံုး သြားရမွာပါဆို”
“အေစာႀကီး ရွိေသးတာပဲ.. ငါဖိနပ္သြား၀ယ္လိုက္အံုးမယ္..”
“ အေတာ္ပဲ ငါလည္း ေနျခည္နဲ႔လိုက္ၿပီး တုိ႔အတြက္ စားစရာေတြသြား၀ယ္မယ္.. မိုးတိမ္နဲ႔ ခေရက ဒီနားမွာေနခဲ့”
သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္လည္း ထြက္သြားေရာ။ က်မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ပန္းေတြ ဆက္ခူးၾကတယ္။ “ မိုးတိမ္ေရ.. ဟိုနားက အခက္ေလးလွတယ္ဟ.. အား” ။ ကမၻာႀကီးတခုလံုး ျခာျခာလည္သြားသလိုပဲ..။ ၿပီးေတာ့ က်မေမ့သြားတယ္ ထင္ပါရဲ့..။
ဆက္ရန္...
Wednesday, October 8, 2008
အင္တာနက္ကိုမုန္းတယ္.. မိန္းမေတြကိုမုန္းတယ္... ကုိယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အမုန္းဆံုးပဲ..
သန္းေခါင္ယံ ည(၁၂)နာရီတြင္ အင္တာနက္ေပၚသို႔ သူတက္အလာကို "အင္တာနက္ကို မုန္းတယ္.... မိန္းမေတြကို မုန္းတယ္... ကိုယ့္ကိုယ္ကို အမုန္းဆံုးပဲ" ထိုစာေၾကာင္းကို ဖတ္ျပီး ကြ်န္မစိတ္၀င္စားသြားမိသည္။ ကြ်န္မလည္း "ကိုယ့္ကိုယ္ဒီေလာက္မုန္းေနရင္ သြားေသလိုက္ပါလား" ဒီလိုႏွင့္ စာေတြ အျပန္အလွန္ပို႔ၾကရင္း သူႏွင့္ ကြ်န္မ online သူငယ္ခ်င္း ကြ်န္မႏွင့္ chatting လုပ္ေနေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္ သူ႔ဘ၀ေနာက္ေၾကာင္းကို "ကြ်န္ေတာ္ ေမ့ကို ခ်စ္တယ္.... ကြ်န္ေတာ္ရဲ႔ အင္တာနက္ခ်စ္သူ လုပ္ႏိုင္မလား" ကြ်န္မ ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိေတာ့။ တစ္ခါတေလ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ပင္ "ခင္ဗ်ားက ထူးျခားတယ္" အိပ္ေပ်ာ္ျပီး သိပ္မၾကာလိုက္ စိတ္ထဲတြင္ တကယ့္အျဖစ္လိုလို ကြ်န္မမ်က္စိကို အားယူဖြင့္လိုက္မိသည္။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ည "ကိုယ့္ကိုယ္ေကာင္းေကာင္း ဂ႐ုစိုက္ေလ" "တစ္ေယာက္ထဲေနရင္ အစာေတြကို ပံုမွန္စားရမယ္ေလ" ဖန္သားေပၚက ဆက္တိုက္ေပၚလာေသာ စာမ်ားကို ဖတ္ရင္း မနက္ႏိုးလာသည့္ အခ်ိန္တြင္ ကြ်န္မ အပူခ်ိန္တက္ေနသည္။ တစ္ကိုယ္လံုး "ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေကာ္ဖီ မေသာက္ပါနဲ႔လား.. ခင္ဗ်ား ဖ်ားေနျပီ" သူေျပာျပဖူးေသာ သူ႔အေၾကာင္းမ်ားကို ကြ်န္မျပန္စဥ္းစားမိသည္။ သူ႔အေပၚ ညအေမွာင္ထု၏ တေျဖးေျဖး ၀င္ေရာက္လာမႈက ကြ်န္မစိတ္ကို ည ၁၂ နာရီ ၀၁ မိနစ္... နံရံေပၚတြင္ ခ်ိတ္ဆဲြထားေသာ နာရီလက္တံ၏ "တစ္ခန္းလံုး မီးေတြ ထိန္ေနေအာင္ ဖြင့္ထားတာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေၾကာက္သြားျပီလား" "နည္းနည္းေတာ့ ေၾကာက္မိပါတယ္" "ခင္ဗ်ား အရင္က ကြ်န္ေတာ့္ကို မေၾကာက္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းဘူးဗ်ာ" "ေမနဲ႔ ရွင့္အေၾကာင္းကို အစအဆံုး ေျပာျပႏိုင္မလား" "ရွင္ ဘယ္လိုလုပ္သိလိုက္တာလဲ" ကြန္ပ်ဴတာ ဖန္သားျပင္ေပၚမွ တက္လာေသာ စာမ်ားကို ဖတ္ရင္း "ခင္ဗ်ားၾကည့္ရတာ သက္သာေသးပံု မေပၚဘူး သြားအိပ္လိုက္ပါလား" "ဟင့္အင္း... ကြ်န္မ ေမးဖို႔ ေမးခြန္းေတြ က်န္ေနေသးတယ္" ကြ်န္မ "ခင္ဗ်ားရဲ႔ လက္ကို ကြ်န္ေတာ္ ကိုင္ေနတယ္... ခံစားလို႔ရလား" "ခင္ဗ်ား ၾကည့္ရတာ အားမရွိဘူးဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ စိုးရိမ္တယ္။ ေမးခ်င္တဲ့ စာေၾကာင္းေလး တစ္ေၾကာင္းသာျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ၾကင္နာေသာ "ကြ်န္မ တစ္ခုေမးျပီးရင္ သြားအိပ္မွာပါ" "... ကြ်န္ေတာ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ ၾကာျပီ။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ chatting တေစၦတစ္ေကာင္ ကြ်န္မ အခန္းထဲတြင္ အေစာၾကီးကတည္းက "ဟား...ဟား.. ခင္ဗ်ား ဘာေတြးေနလဲ ကြ်န္ေတာ္သိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ကြ်န္မပါးႏွစ္ဘက္ နီျမန္းသြားသည္ကို ၾကည့္ျပီး ကြ်န္မ၏အေတြးကို သူသိေနခဲ့သည္။ "တစ္ျခားလူမသိေအာင္ ေစာင့္ၾကည့္တဲ့ အျပဳအမႈေတြဟာ မတရားဘူးဆိုတာ ရွင္မသိဘူးလား" "တရားတယ္၊ မတရားဘူးဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ မသိဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ "ေနပါဦး..... ေန႔လည္အခ်ိန္ေတြမွာ ရွင္ဘာလုပ္ေနလဲ" "ေန႔လည္.. ေန႔လည္ဆိုရင္ ေလးေထာင့္အခန္းထဲမွာ ထားထားတဲ့ ကြ်န္မ မ်က္လံုးမ်ား ျပဴးသြားမိသည္။ "ေန.. ေနပါဦး... လူေတြက ရွင့္ကို မသၿဂၤိဳလ္ၾကေသးဘူးလား" သူ...သူ... အသက္ရွင္ေနဆဲပါလား..။ ၀ိညာဥ္ကသာ "ရွင္ဘာျဖစ္လို႔ ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ထဲ မျပန္တာလဲ... လူလုပ္ရမွာ "ကြ်န္ေတာ္ ျပန္သြားရင္ ခင္ဗ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ မျမင္ရေတာ့ဘူး။ သူ႔စကားကို ၾကားျပီး ကြ်န္မ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမိသည္။ "မငို.. မငိုပါနဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္ ဘာအမွားမ်ား ေျပာမိပါလိမ့္ ထိုစာေၾကာင္းကို ၾကည့္ျပီး ကြ်န္မ အသံထြက္ ရယ္လိုက္မိသည္။ "ရွင္ရဲ႔ ေပြ႔ဖက္မႈကို ကြ်န္မ ခံယူခ်င္ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုမဟုတ္ေသးဘူး။ "ကြ်န္ေတာ္ရဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ထဲ ျပန္၀င္ဖို႔ ေျပာေနတာလား" "၀င္သြားျပီးေနာက္ပိုင္း ခင္ဗ်ားနဲ႔ ပတ္သက္သမွ် ကြ်န္ေတာ္ "အေသအခ်ာေတာ့ မသိဘူး။ တစ္ခ်ဳိ႔ေမ့တတ္တယ္။ တစ္ခ်ဳိ႔ မေမ့တတ္ဘူး။ ျပန္သြားျပီး သူ သတိမရခဲ့လို႔ ကြ်န္မကို လာမရွာႏိုင္ခ်င္ေနပါေစ။ "ျပန္သြားပါ။ ရွင္ ကြ်န္မကို မေမ့ဘူးလို႔ ကြ်န္မ ယံုၾကည္တယ္။ မ်က္စိကိုမွိတ္ သူ႔ပံုရိပ္ကို ျမင္ေယာင္ ခံစားရင္း ကြ်န္မ ေျပာလိုက္သည္။ "ခင္ဗ်ား စကားကို ကြ်န္ေတာ္ နားေထာင္မယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ ခႏၶာကိုယ္ထဲ "ကြ်န္မ ေစာင့္ေနမယ္။ တစ္သက္လံုး ေစာင့္ေနမယ္။ ကြ်န္မကို ကြ်န္မေျပာရင္း ရင္နင့္မိသည္။ မ်က္ရည္မ်ားက အတားအဆီးမဲ့စြာ "ခင္ဗ်ားပါးကို ကြ်န္ေတာ္ နမ္းလိုက္တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ ေကာင္းေကာင္း နာရီလက္တံမ်ား တစ္စကၠန္႔ျပီး တစ္စကၠန္႔ ေရြ႔ေနသည္။ ကြန္ပ်ဴတာ ၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀ "ကိုယ့္ကိုယ္ ေကာင္းေကာင္း ဂရုစိုက္ေလ" ကြ်န္မရင္ ဒိန္းခနဲ ခုန္သြားမိသည္။ ခပ္ၾသၾသႏွင့္ ႏူးညံ့ေသာ ထိုအသံမွာ သူ... သူပါလား... အိပ္မက္ထဲက ရုပ္ပံုလႊာေလး... အသားအနည္းငယ္ "ေဆာရီးပဲေနာ္.. ေတာ္ေတာ္ေလး က်န္းမာဖို႔အတြက္ အခ်ိန္ယူေနရလို႔ပါ။ ကြ်န္မ အံ့ၾသ၀မ္းသာျပီး ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိေတာ့။ မ်က္လံုးအိမ္ထဲတြင္ "ကြ်န္ေတာ္ ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ ပါးျပင္ေတြက ႏူးညံ့ေနတယ္" သူရယ္ရင္း လက္ကို ကမ္းေပးသည္။ ရယ္ေနပံုက အျပစ္ကင္းေသာ "ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ ေနေဒြးေဇာ္ပါ။ ေတြ႔ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္" ကြ်န္မျပန္ကမ္းလိုက္ေသာ လက္ကို ၾကင္နာစြာ သူဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္သည္။ "မိဆိုး ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ တစ္သက္လံုး လက္တဲြသြားႏိုင္မလား" ေႏြဦး၏ ေလ႐ူးႏွင့္အတူ ကြ်န္မေရွ႔သို႔ သူေရာက္လာခဲ့သည္။ ရြက္ေၾကြမ်ား
ဒီ ပုိ႔စ္ ေလးက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ပို႔ေပးတဲ့ forward mail ေလးက ရခဲ့ တာပါလုိ႔ ပထမဆံုး ၀န္ခံပါရေစ..။ က်မ အရမ္းႀကိဳက္လြန္းလို႔ လာလည္ၾကတဲ့ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြကို မူရင္းအတိုင္း ျပန္လည္ မွ်ေ၀လုိက္ပါတယ္..။ ထပ္တူခံစားႏိုင္ၾကပါေစေနာ္...။
"အင္တာနက္ကို မုန္းတယ္.... မိန္းမေတြကို မုန္းတယ္... ကိုယ့္ကိုယ္ကို အမုန္းဆံုးပဲ"
ေစာင့္ေနတတ္သည္မွာ ကြ်န္မအတြက္ အက်င့္တစ္ခုလို ျဖစ္ေနသည္။
အခန္းထဲတြင္ မီးမ်ားကို ပိတ္ျပီး ကြ်န္မတစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ေနမိသည္။
ကြန္ပ်ဴတာ screen ေပၚမွ ျဖာက်လာေသာ ျပာလဲ့လဲ့ မီးေရာင္မွလဲြ၍ အခန္း
တစ္ခုလံုးေမွာင္အတိက်ေနသည္။ သူ၏ screen name မွာ (midnight)
ျဖစ္ျပီးသန္းေခါင္ယံည(၁၂)နာရီတိတိတြင္ online ေပၚသို႔ တက္လာ
တတ္သည္။ကြ်န္မမွာညတြင္မအိပ္ဘဲ အင္တာနက္ေပၚတြင္
ေျခဆန္႔ေနတတ္ေသာ ဇီးကြက္တစ္ေကာင္ျဖစ္သည္။ပထမဆံုးအၾကိမ္
ကြ်န္မဆီပို႔ေသာ သူ၏ message မွာ ထိုစာေၾကာင္းေလးျဖစ္သည္။
ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ပ်င္းေနသည့္ အခ်ိန္မို႔ စာတစ္ေၾကာင္းရိုက္ျပီး
ပို႔လိုက္မိသည္။ ကြ်န္မပို႔ေသာ စာကိုဖတ္ျပီး သူေပါက္ကရထပ္ေျပာေတာ့မည္
မဟုတ္ဟု ကြ်န္မေတြးမိသည္။
သို႔ေသာ္ တစ္မိနစ္မွ်ပင္ မၾကာလိုက္....
"ဟုတ္တယ္.. ကြ်န္ေတာ္က အခုသရဲေလ"
"ဟား....သရဲျဖစ္ရတာေပ်ာ္လား"
"ကြ်န္ေတာ္ မေပ်ာ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ကိုအဆံုးစီရင္မိတဲ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ္မကြ်တ္ဘူး"
"ဟား...ဟား.. အခ်စ္အတြက္ေၾကာင့္လား"
ျဖစ္သြားၾကသည္။ သူသည္ သူ႔ကိုယ္သူ တေစၦတစ္ေကာင္အျဖင့္ သတ္
မွတ္ထားေသာေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ သူသည္ ညတိုင္း
သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္တြင္တိက်စြာonline ေပၚသို႔ ေရာက္လာတတ္သည္။
ထိုအျပဳအမႈမ်ားေၾကာင့္ သူ႔ကို အံ့ၾသထိန္႔လန္႔စြာ ကြ်န္မပိုစိတ္၀င္စားမိ
သည္။ တေစၦသရဲ အင္တာနက္သံုးပါ့မလား... ဒါဟာ တိုက္ဆိုင္တဲ့ ေနာက္
ေျပာင္မႈ တစ္ခုပဲျဖစ္မည္ဟု ကြ်န္မ ေျဖသိမ့္မိသည္။ သူသည္
အရင္ကတည္းက ကြ်န္မ၏ရုပ္ရည္ကိုျမင္ဖူးထားသည့္အလား
ဘယ္ေတာ့မွ ကြ်န္မ၏ပံုပန္းသ႑ာန္ကို မေမးဖူးခဲ့။ တစ္ခါတရံ သူသည္
ကြ်န္မေဘးတြင္ရွိေနခဲ့ျပီးကြ်န္မကို ထိုင္ၾကည့္ေနသည္ဟု ေျခာက္တတ္ေသးသည္။
"ကြ်န္မ အခုဘာလုပ္ေနလဲ"
တစ္ခါတရံ ေနာက္ေျပာင္ျပီး သူ႔ကို ကြ်န္မေမးဖူးသည္။ ခဏမွ် သူႏႈတ္ဆိတ္
ေနတတ္ျပီး...
"ေတာ္ပါျပီ... ကြ်န္ေတာ္မေျပာခ်င္ဘူး.. ေျပာလိုက္ရင္ လန္႔သြားဦးမယ္"
"ေကာ္ဖီေတြ သိပ္မေသာက္နဲ႔ေလ"
"ပံုဆိုးပန္းဆိုး ထိုင္မေနနဲ႔ေလ"
တစ္ခါတရံ ကြ်န္မ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ စကားမ်ားကို သူေျပာတတ္သည္။
ထိုစာရေသာ အခ်ိန္တြင္ တိုက္ဆိုင္စြာ ကြ်န္မမွာ ေကာ္ဖီေသာက္ေန
သည့္အခ်ိန္ (သို႔) ထိုင္ခံုေပၚတြင္ ေျခအစံုကို စုတင္ျပီး ငုတ္တုတ္ထိုင္
ကာ ကြန္ပ်ဴတာကို စိုက္ၾကည့္ေနသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။
ေျပာျပတတ္သည္။ သူသည္ အသက္(၂၃)ႏွစ္ျဖစ္ျပီး chat room ထဲမွ
ေမ"ဟုေခၚေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို အစဲြအလမ္းၾကီးစြာ
ခ်စ္မိခဲ့ေၾကာင္း၊ ေမ"ေၾကာင့္ သူ႔ကိုယ္သူ အဆံုးစီရင္မိေၾကာင္း၊
အင္တာနက္ကို ပထမဦးဆံုး ထိေတြ႔မိသည့္ သူ႔အဖို႔ chatting ဟု
ေခၚေသာ အင္တာနက္ စကား၀ုိင္း၏ လွည့္စားမႈကို နားမလည္
ခဲ့ေၾကာင္း၊ ေမ"၏ေဖာ္ေရြေသာ အေျပာအဆိုမ်ားေပၚတြင္ သူ
သာယာမိေၾကာင္း ကြ်န္မကို ေျပာျပတတ္သည္။ အင္တာနက္တြင္
ဆရာတစ္ဆူလို ျဖစ္ေနေသာ ေမ"မွာ သူ မသိနားမလည္သည္မ်ားကို
သင္ျပတတ္သည္။ ေမ"၏ ေႏြးေထြးေသာ အေျပာမ်ားေၾကာင့္
chatroom ထဲ သူအျမဲ၀င္ျဖစ္ခဲ့သည္။ chatroom ထဲ၀င္တိုင္း ေမ"မွလဲြ၍
မည္သူႏွင့္မွ် သူစကားမေျပာေပ။
"အင္တာနက္ ခ်စ္သူအတြက္ ဘာေကာင္းက်ဳိးရွိလဲ"
"ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေမကိုေပးဖို႔အတြက္ အခ်စ္ေတြ အျပည့္ရွိပါတယ္"
"အခ်စ္... အဟား... ေမမွာ ေပါလြန္းလို႔ကြယ္"
"ဒါဆို ေမလိုခ်င္တာ ကြ်န္ေတာ္အကုန္ေပးမယ္"
"အသက္ ယူမယ္ဆိုရင္ ေပးႏိုင္မလား"
"ေကာင္းျပီေလ"
ေမ"၏အခ်စ္ကို ရဖို႔အတြက္ အရာရာကို သူစြန္႔လြတ္ရဲခဲ့သည္။ ေမ"၏ စကားလံုး
ခ်ဳိခ်ဳိေလးမ်ားၾကား သူမိန္းေမာ သာယာေနခဲ့မိသည္။ ၾကာေတာ့
အင္တာနက္ထဲတြင္ ေျပာရသည္ကို သူ အားမရေတာ့။ ေမ"ကို အျပင္ေလာက
တြင္ သူေတြ႔ခ်င္လာသည္။လူကိုယ္တိုင္ေတြ႔ျပီး ေမ"ကို ေပြ႔ဖက္နမ္း႐ႈပ္
ခ်င္မိသည္။ ေမ" ကိုအျပင္တြင္ ေတြ႔ရန္၊ ဖုန္းဆက္ခြင့္ ေပးရန္ သူေတာင္းဆိုမိသည္။
ေမ"က ေတာင္းဆိုမႈေတြ မ်ားလြန္းေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေတြ႔ခြင့္မေပးႏိုင္ေၾကာင္း
အျပင္းအထန္ ျငင္းဆန္ခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူ႔အေပၚ ေမ"၏ဆက္ဆံမႈမ်ားက
ေအးစက္လာခဲ့သည္။ ေမ"ပို႔လာေသာ စာေၾကာင္းမ်ားကို ဖတ္ျခင္းျဖင့္
သူ႔အေပၚတြင္ ေမ"စိတ္ကုန္လာျပီျဖစ္ေၾကာင္း သိသာေနသည္။
ညတိုင္း သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္တြင္ သူသည္ အခ်ိန္တိက်စြာ onlineေပၚသို႔
ေရာက္လာျပီး သူႏွင့္ေမ"၏ ပံုျပင္ကို ကြ်န္မအား ေျပာျပတတ္သည္။
တစ္ခါတရံသူ၏လုပ္ရပ္မ်ားကို ကြ်န္မ မေထာက္ခံမိေသာ္လည္း
ညတိုင္း online တက္ျပီး သူေျပာေသာ ပံုျပင္ကို နားေထာင္သည့္အလုပ္မွာ
ကြ်န္မအတြက္ မလုပ္မျဖစ္ အလုပ္တစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့သည္။
"ဘာျဖစ္လို႔ မီးမဖြင့္တာလဲ... အလင္းျပန္ေနတာ မ်က္စိပ်က္မယ္ေနာ္"
"ဘာေျပာခ်င္တာလဲ.. ကြ်န္မကို ထိုင္ၾကည့္ေနျပန္ျပီလို႔ ေျခာက္လွန္႔ခ်င္တာလား"
"ကြ်န္ေတာ္ တကယ္ထိုင္ၾကည့္ေနတယ္ေလ... ဘာလဲ မယံုေသးဘူးလား"
အနားတြင္သူရွိေနသည္ဟု ယံုမွား သံသယ၀င္မိတတ္သည္။ ၀ိညာဥ္၏
သံလိုက္ဓာတ္ႏွင့္ အင္တာနက္၏ သံလုိက္လႈိင္းမ်ား တစ္ခါတရံ
ဆဲြငင္တတ္သည္ဟု သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေျပာဖူးေသာ္လည္း ကြ်န္မ
အယံုအၾကည္ မရွိခဲ့။ ထူးဆန္းသည္မွာ သူ႔ကို ကြ်န္မနည္းနည္းမွ
ေၾကာက္မေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ခင္ဗ်ား ကြ်န္ေတာ့္ကို မေၾကာက္လို႔ ကြ်န္ေတာ္က သရဲဆိုတာ တကယ္မယံုလို႔လား"
"ကြ်န္မ တေစၦသရဲေတြ အယံုအၾကည္ မရွိဘူး"
သူေျပာသမွ်ကို နားေထာင္ျပီး မနက္မိုးလင္းမွ ကြ်န္မအိပ္ယာ၀င္ျဖစ္သည္။
မနက္ပိုင္းတြင္ ေနျမင့္မွ ထတတ္ေသာ အက်င့္ေၾကာင့္ ကြ်န္မ၏ အတန္း
ခ်ိန္မ်ားကို ညေနပိုင္းတြင္သာ ေရြးထားသည္။ ဒီေန႔
အတန္းဆင္းခ်ိန္တြင္ ကြ်န္မေခါင္းေတြ ေလးလံျပီး ကိုယ္လက္မအီမသာ
ျဖစ္ေနသည္။ အိမ္အေရာက္ ေဆးေသာက္ျပီး midnight online ေပၚသို႔
တက္လာခ်ိန္မွ ထေတာ့မည္ဟု စိတ္ကူးႏွင့္ ကြ်န္မအိပ္လိုက္သည္။
အိပ္မက္လိုလို ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ ကြ်န္မအခန္းထဲသို႔
၀င္လာသည္ဟု ခံစားမိသည္။ ကြ်န္မထထိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားေသာ္လည္း
ဘယ္လိုမွ ထမရခဲ့။ ထိုေယာက္်ားေလးမွာ အျပာႏုေရာင္ ည၀တ္အကၤ်ီကို
၀တ္ဆင္ထားသည္။ ရုပ္ရည္မွာ သန္႔ျပန္႔ေနေသာ္လည္းမ်က္ႏွာမွာ
ေသြးဆုတ္ျပီး ျဖဴေရာ္ေနသည္။ အၾကည့္မွာ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔သည္။
ကြ်န္မ ကုတင္နားသို႔ ခ်ည္းကပ္လာျပီး ကြ်န္မ၏ဆံပင္မ်ားကို
ပြတ္သပ္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ ကြ်န္မမ်က္ႏွာကို ညင္သာစြာ
ပြတ္သပ္ေပးျပီး "ကိုယ့္ကိုယ္ေကာင္းေကာင္း ဂ႐ုစိုက္ေလ"
ဟုေျပာျပီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။
၁၂နာရီ ၁၀မိနစ္။ ကြ်န္မ ကုတင္ေပၚမွ ခုန္ဆင္းျပီး ကြန္ပ်ဴတာကို
အလွ်င္အျမန္ဖြင့္လိုက္သည္။ လိုင္းခ်ိတ္ေနခ်ိန္တြင္ ထိုအျဖစ္အပ်က္မွာ
တကယ္လား၊ အိပ္မက္လား ဆုိသည္ကို ကြ်န္မ ေတြးေနမိသည္။
အိပ္မက္ျဖစ္သည္ထားဦး.. ဘာေၾကာင့္ ထိုလူ႔ ရုပ္ရည္ကို ကြ်န္မ
ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိေနပါလိမ့္။ ကြ်န္မ ေ၀ခဲြမရျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္
ဖန္သားျပင္ေပၚတြင္ စာတစ္ေၾကာင္းေပၚလာသည္။
ကြ်န္မ တစ္ကိုယ္လံုး ေတာင့္တင္းသြားသည္။ အိပ္မက္ထဲက စကားႏွင့္
တစ္ထပ္တည္းပါလား... စာေၾကာင္းေရးပို႔လိုက္သူမွာ ကြ်န္မႏွင့္ ညတိုင္း
chatting လုပ္ေနေသာ သူ႔ကိုယ္သူ တေစၦသရဲပါဟု ေျပာေသာ midnight....
ကြ်န္မ အသက္ရွဴဖို႔ေခတၱေမ့ေနခဲ့ျပီး ကြန္ပ်ဴတာ ဖန္သားေပၚက စာကိုသာ
မ်က္ေတာင္မခတ္ ၾကည့္ေနမိသည္။ သူဟာ ကြ်န္မလို လူစင္စစ္
တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေၾကာင္း ကြ်န္မကိုယ္ကြ်န္မ အသိေပးေနမိသည္။
ကြ်န္မ ျပန္မေျပာသည္ကို သူသတိထားမိပံု မရ။ သူေျပာခ်င္တာကို ေျပာေနသည္။
"ရွင္အခု ဘယ္မွာလဲ... ကြ်န္မ အခန္းထဲမွာပဲလား.. ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား" ကြ်န္မထိန္႔လန္႔စြာ ေမးလိုက္သည္။
"ခင္ဗ်ား ဘယ္လို အေျဖမ်ဳိးကို လိုခ်င္လဲ"
"တိက်တဲ့ အေျဖမွန္ကို ကြ်န္မလိုခ်င္တယ္"
"ခင္ဗ်ား ခရမ္းႏုေရာင္ ည၀တ္အကၤ်ီကို ၀တ္ထားတယ္။ အက်ၤီေအာက္မွာ
အိတ္ကပ္ေလးႏွစ္ခုပါတယ္။ အိတ္ကပ္ေပၚမွာ လိပ္ျပာပံုဖဲျပားေလးပါတယ္။
စားပဲြခံုေပၚမွာ ခင္ဗ်ားေသာက္ေနက် ေကာ္ဖီခြက္ေလး တင္ထားတယ္။
ဒီညေတာ့ ခြက္ထဲမွာ ေကာ္ဖီ ရွိမေနဘူး။ ခင္ဗ်ား အိပ္ေပ်ာ္သြားလို႔
ေကာ္ဖီမေဖ်ာ္ရေသးဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေကာ္ဖီ မေသာက္ပါနဲ႔လား....
ခင္ဗ်ား ဖ်ားေနျပီ"
ကြ်န္မႏွလံုးေသြးမ်ားပင္ ရပ္တန္႔သြားျပီလားဟု ထင္မိသည္။
ကြ်န္မဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ေတာ့... ကြန္ပ်ဴတာ ပါ၀ါခလုတ္ကို
အျမန္ဆံုးပိတ္ျပီး ကုတင္ေပၚသို႔ ခုန္တက္ကာ ေစာင္ကို
ေခါင္းျမီးျခံဳထားလိုက္သည္။ ကြ်န္မေဘးတြင္ သူရွိေနသည္။
ကြ်န္မ အခန္းထဲတြင္ တကယ္ရွိေနခဲ့လို႔လည္း ကြ်န္မ၏
၀တ္စားဆင္ယင္မႈေတြ၊ ကြ်န္မ၏အက်င့္ေတြကို သူသိေနခဲ့ျခင္း
ျဖစ္သည္။ ညတိုင္း online ေပၚသို႔ ပံုမွန္တက္ျပီး သူ႔ကိုေစာင့္ေန
တတ္ေသာ ကြ်န္မ၏ တံုးအအ အျပဳအမႈမ်ားကို သူ အရင္ကတည္းက
ေစာင့္ၾကည့္ေနပံုရသည္။ သူေစာင့္ၾကည့္ေနသည္ဆိုသည့္အေတြးႏွင့္
ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ ကြ်န္မတစ္ကိုယ္လံုး ေစာင္ထဲတြင္ တုန္ေနမိသည္။
မည္မွ်ၾကာၾကာ တုန္လႈပ္ေနမိသည္ မသိ။ ညေနက ေသာက္ထားေသာ
ေဆးအရွိန္ေၾကာင့္ ကြ်န္မ တေျဖးေျဖး အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ မႈန္၀ါး၀ါး
ကြ်န္မ၏ မသိစိတ္ထဲတြင္ သူသည္ ကုတင္ေဘးတြင္ ထိုင္ရင္း
ကြ်န္မအား ကရုဏာသက္စြာ ၾကည့္ေနသည္။ ေနာက္တြင္
ကြ်န္မ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။
ေပ်ာ့ေခြေနျပီး လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ရန္ အင္အားပင္ မရွိေတာ့။ ညတုန္းက
အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္စဥ္းစားမိသည္။ သူသည္ ေန႔ခင္းတြင္ ကြ်န္မေဘးတြင္
ရွိေနမည္ မဟုတ္ဟု ထင္မိသည္။ တေစၦသရဲမ်ားသည္ အလင္းေရာင္ကို
ေၾကာက္ၾကသည္ မဟုတ္ပါလား..။ ကြ်န္မ ကုတင္ေပၚမွ အားယူ
ထလိုက္သည္။ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ရန္ ေရေႏြးတည္ေနရင္း ညက
သူေျပာခဲ့ေသာ စကားကို ျပန္သတိရမိသည္။
ေကာ္ဖီကို ကြ်န္မ ဆက္မေဖ်ာ္မိေတာ့။ ညတုန္းက ျမင္ခဲ့ဖူးေသာ သူ႔ပံုရိပ္ကို
ကြ်န္မျမင္ေယာင္မိသည္။ သူသာ တေစၦမဟုတ္ခဲ့လွ်င္ မိန္းကေလးမ်ား
၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ေနေသာ ရုပ္ရွည္ရွိသူျဖစ္သည္။ သူ၏ခံစားခ်က္မ်ားကို
နားေထာင္ျပီး သူ႔အေပၚ ကြ်န္မ သနားမႈေတြ ပိုသြားျပီလား...သူ႔ကို ကြ်န္မ
ခ်စ္မိသြားျပီမလား.. တေစၦတစ္ေကာင္ကို ကြ်န္မခ်စ္မိသြားျပီလား...
ဘယ္ေလာက္ စိတၱဇဆန္တဲ့ အျပဳအမႈလဲေနာ္...
ေမ" ဆက္ဆံေရးက်ဲလာခဲ့သည္ ဆိုသည့္အထိပဲ ကြ်န္မသိခဲ့သည္။ သူ႔လို
ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာသည့္ လူကို ေမ" ဘာေၾကာင့္မ်ား ျငင္းဆန္ခဲ့သလဲ..
ကြ်န္မသိခ်င္လာမိသည္။ သူဘာေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ အဆံုးစီရင္ခဲ့လဲ...
"အင္တာနက္ကို မုန္းတယ္.. မိန္းမေတြကိုမုန္းတယ္" ဟုေျပာျပီး
ဘာေၾကာင့္ ထိုအေၾကာင္းမ်ားကို အင္တာနက္ေပၚက ကြ်န္မအား
ေျပာျပေနသလဲ.. ကြ်န္မသိခ်င္စိတ္ ပိုျပင္းျပလာခဲ့သည္။
ပိုလႈပ္ရွားေစခဲ့သည္။ သိခ်င္စိတ္မ်ားေၾကာင့္ ည ၁၁နာရီ မိနစ္ ၅၀တြင္
ကြ်န္မ အခန္းမီးမ်ားကုိဖြင့္ျပီး ကြန္ပ်ဴတာေရွ႔တြင္ ထုိင္ေနမိသည္။
မည္မွ်ပင္ သတၱိရွိသည္ထားဦး တေစၦတစ္ေကာင္ႏွင့္ အေမွာင္ထဲတြင္
ကြ်န္မ ထိုင္ရဲမည္မဟုတ္။ ကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာက္ထားေသာ တေစၦ
တစ္ေကာင္ကို ကြ်န္မ မျမင္မေတြ႔ႏိုင္မွန္း သိေနေသာ္လည္း
တံခါးေပါက္ဘက္သို႔ ကြ်န္မ မၾကာခဏ လွည့္ၾကည့္ေနမိသည္။
သူ႔ကို ကြ်န္မေစာင့္ေနေၾကာင္း သူ႔အား သိေစခ်င္ေသးသည္။
တစ္ေခ်ာက္ေခ်ာက္ အသံမွလဲြ၍ တစ္ခန္းလံုး တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ဒီည
သူလာပါဦးမလား...။မေန႔ညက ကြ်န္မ အျပဳအမႈေၾကာင့္ ဒီည သူထပ္လာပါ ဦးမလား...
သူလာပါျပီ.... ကြ်န္မ ၀မ္းသာသြားမိသည္။ သူ႔ကိုေမးဖို႔ ေမးခြန္းေတြ
ကြ်န္မမွာ အမ်ားၾကီးရွိေသးသည္ မဟုတ္ပါလား..။
ကြ်န္မ စာျပန္မရိုက္ဘဲ ပါးစပ္က တိုးတိုးေလး ေရရြတ္လိုက္မိသည္။ သူသာ
ကြ်န္မအခန္းထဲတြင္ ရွိေနခဲ့လွ်င္ ကြ်န္မေျပာသမွ် သူၾကားႏိုင္လိမ့္မည္ဟု
ကြ်န္မထင္သည္။ ယခု အျဖစ္အပ်က္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္က
ေနာက္ေျပာင္ေနသည္ဟု ကြ်န္မ ေမွ်ာ္လင့္ခ်င္ေသးသည္။
"အရင္တုန္းက တစ္ေယာက္ေယာက္က ေနာက္ေျပာင္ေနတယ္လို႔
ကြ်န္မထင္ခဲ့တယ္ေလ။ တကယ့္သရဲျဖစ္မယ္မွန္း ေတြးမထားမိဘူး"
"အခု ခင္ဗ်ား သိျပီေလ။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ဆက္စကားေျပာေနဦးမလား"
"အင္း... ေျပာမယ္။ ကြ်န္မသိခ်င္တာေတြ ေမးရဦးမယ္" ကြ်န္မ အသက္ကို
ျပင္းျပင္းေလး ရွဴသြင္းလိုက္မိသည္။
"ေမဟာ ကေ၀မတစ္ေယာက္ပါ။ လွည့္စားတတ္တဲ့ ကေ၀မ...
ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ခ်စ္သူေတြ မျဖစ္ခင္ကတည္းက သူ႔မွာ
လက္ထပ္ရမဲ့သူရွိျပီးသား.. အင္တာနက္မွာ
ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ခ်စ္တယ္ဆိုတာကလည္း သူ႔အတြက္ အပ်င္းေျပဖို႔
သက္သက္ပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို အရုပ္တစ္ရုပ္လို သူသေဘာထားခဲ့တယ္။
ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႔ ခံစားခ်က္ကို သူအမ်ဳိးမ်ဳိး လွည့္စားခဲ့တယ္"
"သူနဲ႔ေတြ႔ႏိုင္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။
အၾကိမ္ၾကိမ္လည္း ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။ သူ႔ကို မျဖစ္ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔
ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္လို႔လည္း ေျပာခဲ့တယ္။
ထူးထူးဆန္းဆန္းပဲ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူေတြ႔မယ္လို႔ ခြင့္ျပဳခဲ့တယ္။
သူနဲ႔ေတြ႔ရမဲ့ရက္မွာ ကြ်န္ေတာ္စိတ္အရမ္းလႈပ္ရွားခဲ့
သူမွန္း ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိေနခဲ့တယ္။ သူအရမ္းလွတယ္။
ဓာတ္ပံုထဲကထက္ေတာင္ လွတယ္"
ကြ်န္မမ်က္ေတာင္ခတ္ဖို႔ ေမ့ေနခဲ့သည္။
ေခါင္းရမ္းရင္း ေျပာလိုက္မိသည္။
မေမွ်ာ္လင့္ေသာ စာေၾကာင္းေၾကာင့္ ကြ်န္မေယာင္ရမ္းျပီး လက္ကို
ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ကြ်န္မ ခံစားလို႔ မရခဲ့...သို႔ေသာ္ ေႏြးေထြးေသာ
လက္တစ္စံုက ကြ်န္မလက္ကို ဆုတ္ကိုင္းထားသည္ဟု ကြ်န္မျမင္ေယာင္ၾကည့္မိသည္။
ေမးခြန္းေတြ ေနာက္ညမွ ေမးပါလား... အနားယူလိုက္ေနာ္"
သူ႔စကားမ်ားကို ကြ်န္မခံစားမိသည္။
ကြ်န္မ အရဲစြန္႔ျပီး ကြ်န္မ အသိခ်င္ဆံုး ေမးခြန္းတစ္ခုကို ေမးလိုက္မိသည္။
"ဘာျဖစ္လို႔ ကြ်န္မကိုမွ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ရတာလဲ"
မလုပ္ခင္ကတည္းက ခင္ဗ်ားအခန္းထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ရွိေနခဲ့တယ္"
ရွိေနသည္ကို ကြ်န္မ မသိခဲ့ပါလား.. ကြ်န္မ၏ ေန႔စဥ္
အျပဳအမႈမ်ားကို သူေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့ပါလား...။ ထိုသို႔
ေတြးမိလိုက္စဥ္ ကြ်န္မပါးႏွစ္ဘက္အပူေၾကာင့္ ရွိန္းခနဲ
ျဖစ္သြားသည္။
အဲဒီေလာက္ ေအာက္တန္း မက်ပါဘူးဗ်ာ"
၀ိညာဥ္ေတြက ဒီလိုပဲ ေလွ်ာက္သြားေနတတ္တယ္ေလ။ ခင္ဗ်ားနဲ႔
ခင္ျပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း ကြ်န္ေတာ္ အခ်ိန္သတ္မွတ္ျပီး လာခဲ့တယ္။
တစ္ခ်ိန္လံုး ကြ်န္ေတာ္ေစာင့္ၾကည့္ မေနေတာ့ပါဘူး"
ခႏၶာကိုယ္ထဲ ကြ်န္ေတာ္၀င္ေနရတယ္ေလ။ ညအခ်ိန္လို
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ထြက္လာခြင့္မရဘူး"
ေလးေထာင့္အခန္း......... ခႏၶာကိုယ္....
"ကြ်န္ေတာ္ရဲ႔ ခႏၶာကိုယ္က ေဆးရံုမွာပဲ ရွိေနေသးတယ္။ ေမ့ေျမာေနဆဲမို႔
သူတို႔က လက္မလြတ္ခ်င္ၾကေသးဘူးနဲ႔ တူတယ္"
ေလွ်ာက္သြားေနျခင္းျဖစ္သည္။ ေဆးရံုတြင္ လဲေလ်ာင္းေန
ေသာ ခႏၶာကိုယ္မွာ ၀ိညာဥ္မဲ့ေသာ ခႏၶာကိုယ္ျဖစ္မည္။
ေတာ္ေတာ္စိတ္ကုန္သြားျပီလား"
ကြ်န္ေတာ့္ကို ေမ့သြားမွာ စိုးတယ္"
သူ၏စိတ္ထဲတြင္ ကြ်န္မ ရွိေနခဲ့ျပီလား...
လူသားတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ သူ၏ပိုက္ေထြးမႈကို
ကြ်န္မခံယူခ်င္ေသးသည္။ လူတစ္ဖန္ျပန္လုပ္ဖို႔ သူ႔မွာ အခြင့္အေရးေတြ
ရွိေနေသးသည္။ ကြ်န္မကို ျမင္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ထိုအခြင့္အေရးကို သူ
လက္လြတ္ေတာ့မလား။ ကြ်န္မ မ်က္စိေထာင့္စြန္းက မ်က္ရည္မ်ား
အတားအဆီးမဲ့ စီးက်လာသည္။
(ကြ်န္ေတာ္မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနတယ္)"
တေစၦတစ္ေကာင္က ကြ်န္မကို ႏွစ္သိမ့္ေနပါလား..။
စီးက်လာေသာ မ်က္ရည္မ်ားကို ကပ်ာကယာ
သုတ္ေပးေနသည့္ သူ႔ကို ကြ်န္မျမင္ေယာင္ၾကည့္မိသည္။
တကယ့္ လူတစ္ေယာက္အျဖင့္နဲ႔ ေပြ႔ဖက္မႈကို ကြ်န္မ ခံယူခ်င္တယ္"
"ဟုတ္တယ္"
သတိမရေတာ့မွာကို မေၾကာက္ဘူးလား"
"ဒီလိုပဲ ျဖစ္တတ္သလား..ကြ်န္မကို ေမ့သြားမွာလား" ကြ်န္မစိတ္ပူစြာ ေျပာလိုက္မိသည္။
ခံႏိုင္ရည္အားကို ၾကည့္ရဦးမယ္ေလ"
ကြ်န္မေၾကာင့္ သူသည္ ခိုကိုးရာမဲ့ ၀ိညာဥ္တစ္ေကာင္ေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္ပါ။
လူစင္စစ္တစ္ေယာက္အျဖင့္နဲ႔ ကြ်န္မေရွ႔မွာ ထိုင္ျပီး ရွင္နဲ႔
ေမအေၾကာင္းေျပာျပတာကို ကြ်န္မ ၾကားခ်င္ေသးတယ္"
ျပန္၀င္မယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ ျပန္အလာကို ေစာင့္ေနမလား"
ေမ့ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ရွင္သတိရျပီး ကြ်န္မကို ျပန္မွတ္မိလာတဲ့အထိ
ေစာင့္ေနမယ္"
စီးဆင္းလာျပန္သည္။ သူ ကြ်န္မအနားက ေပ်ာက္ကြယ္
သြားေတာ့မယ္ဆိုတာ ရာခုိင္ႏႈန္း တစ္၀က္က ေသခ်ာ
ေနျပီ။ ရင္ထဲ စူးေနေအာင္ နာက်င္လာမိသည္။
ဂရုစိုက္ေနာ္။ ကြ်န္ေတာ္သြားျပီ။ ကြ်န္ေတာ့္ျပန္အလာကို ေစာင့္ေနပါေနာ္"
ဖန္သားျပင္ေပၚတြင္ သူ၏ စာမ်ား ထပ္ေပၚမလာေတာ့။ ကြ်န္မ
ထိုင္ခံုေပၚတြင္ ထိုင္ရင္း အားရပါးရ ငိုလိုက္မိသည္။
အိပ္မက္ထဲက သူ႔ပံုရိပ္ကို စဲြစဲြျမဲျမဲ မွတ္ထားရန္ ကိုယ့္ကိုယ္
သတိေပးလိုက္မိသည္။ သူသည္ အခ်ိန္မေရြး ကြ်န္မေရွ႔တြင္
ေပၚလာႏိုင္သည္။ ထိုအခ်ိန္ေရာက္လွ်င္ အလွပဆံုးျပံဳးလွ်က္
သူ႔ကို ေႏြးေထြးစြာ ကြ်န္မၾကိဳမည္။ သူမလာမွန္း
သိေနလွ်က္ႏွင့္ ညသန္းေခါင္ ၁၂နာရီေရာက္တိုင္း ကြ်န္မ online ေပၚသို႔
တက္ျပီး သူ႔ကိုရွာျမဲ... သူ၏ message မ်ားကို ေမွ်ာ္ေနျမဲပင္။ ကြ်န္မ၏
အျပဳအမႈမ်ားသည္ စိတၱဇဆန္ေကာင္း ဆန္ေနလိမ့္မည္။
ျပကၡဒိန္ စာရြက္မ်ား တစ္ရြက္ျပီးတစ္ရြက္ ေၾကြက်ကုန္သည္။
လူသြားလူလာမ်ားၾကားတြင္ သူ႔ကို ကြ်န္မ လိုက္ရွာေနမိသည္။
ကြ်န္မကိုေတြ႔လွ်င္ ကြ်န္မႏွင့္ ပတ္သက္ခဲ့ဖူးသမွ် သူ
မွတ္မိေနမည္ဆိုသည္ကို ကြ်န္မ ယံုၾကည္ေနမိသည္။ ေက်ာင္း၀င္းထဲရွိ
သစ္ရြက္မ်ားပင္ ေႏြဦးေလႏွင့္အတူ ျမဴးတူးေပ်ာ္ပါးေနၾကကုန္ျပီ။ မၾကာမီ
ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေရာက္ေတာ့မည္။ ေလ႐ႈးတစ္ခ်က္အေ၀ွ႔
ကြ်န္မလက္ထဲက စာရြက္မ်ား ျပန္႔က်ဲကုန္သည္။ ထိုစာရြက္စာတမ္းမ်ား
မရွိလွ်င္ စာေမးပဲြတြင္ ကြ်န္မ ဒုကၡလွလွေလး ေတြ႔ဦးမည္။ စာရြက္မ်ားကို
ကြ်န္မ ကပ်ာကယာ လိုက္ေကာက္လိုက္သည္။ ကြ်န္မႏွင့္အတူ
စာရြက္မ်ားကို လိုက္ေကာက္ေနေသာ အရိပ္တစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္္
မိသည္။ စာရြက္မ်ားကို ေကာက္ရင္း ကြ်န္မ ေဘးနားတြင္ ေျခအစုံ
ကိုရပ္လိုက္သည္။
ကြ်န္မႏွင့္ မရင္းႏွီးေပမယ့္ ထိုလူေျပာလိုက္ေသာ စကားမွာ midnight
ေျပာတတ္ေသာ စကားႏွင့္ တစ္ထပ္တည္း။ ကြ်န္မ အထိန္႔အလန္႔
ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိသည္။
ညိဳသည္မွလဲြ၍ ကြ်န္မ အသိစိတ္ထဲက ရုပ္ပံုေလး၊ ကြ်န္မႏွင့္
ရင္းႏွီးေသာ ရုပ္ပံုေလး။ ခႏၶာကိုယ္ အနည္းငယ္ ဖြံ႔ျဖိဳးသည္က
လဲြ၍ အိပ္မက္ထဲက ရုပ္ပံုႏွင့္ တစ္ထပ္တည္း။ ကြ်န္မေရွ႔တြင္
သူထိုင္ခ်လိုက္သည္။
လံုး၀ ေနေကာင္းသြားျပီဆိုမွ ကြ်န္ေတာ္ လာေတြ႔ရဲတယ္ေလ"
မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ ျပည့္လွ်ံေနခဲ့သည္။ ကြ်န္မကိုယ္ကို ေထာင္မတ္ေပးရင္း
ကြ်န္မမပါးကို ညင္သာစြာ သူပြတ္သပ္လိုက္သည္။
"ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ့္ကြ်န္ေတာ္ ျပန္မိတ္ဆက္ေပးပါရေစ"
ကေလးေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ တူေနသည္။
"ေတြ႔ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္။ ကြ်န္မ မိဆိုးပါ"
ကြ်န္မ ေခါင္းကို သြင္သြင္ငံု႔လိုက္မိသည္။
ျဖန္႔ခင္းထားေသာ အ၀ါေရာင္လမ္းေလးေပၚတြင္ သူႏွင့္ကြ်န္မ
ပထမဆံုးအၾကိမ္ ေတြ႔ဆံုၾကသည္။ ။
Wednesday, October 1, 2008
စူးရွ ဒဏ္ရာ
သူ႔ကို ေမ့လိုက္ဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးတဲ့ ေနာက္ က်မ ရင္ထဲမွာ ဘာမွ မရွိေတာ့ ေလာက္ေအာင္ကို ေပါ့ပါးေနတယ္။ ေမ့တယ္ ဆိုတာထက္ မခ်စ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္ ဆိုရင္ ပိုမွန္လိမ့္မယ္။ အင္း.... ေသခ်ာ စဥ္းစား ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ သူ႔ကိုခ်စ္ရတာ က်မအတြက္ နာက်င္မွဳေတြ ကိုသာ လက္ေဆာင္ အျဖစ္ တစ္ေပြ႔တစ္ပိုက္ ရရွိခဲ့တာပါ။
သူနဲ႔ စေတြ႔ခဲ့တာက.....
မထင္မွတ္တဲ့ ေနရာ မထင္မွတ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သူနဲ႔ ဆံုခဲ့ရတယ္။ ညေနခင္းေလး တစ္ခုမွာေပါ့။ သူငယ္ခ်င္း တစ္သိုက္နဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာစြာ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္ခဲ့ခ်ိန္မွာ... အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေပါ့ေလ..... ။ ကားတစ္စီး က အရွိန္ ျပင္းျပင္းနဲ႔ ေရအိုင္ တစ္ခုကို ေက်ာ္အတက္ ျဖန္းကနဲ႔ဆို လွ်ပ္တစ္ျပက္ အတြင္းမွာ က်မ တစ္ကိုယ္လံုး ရႊဲရႊဲ စိုသြားေတာ့တယ္။ က်မက လမ္းနဲ႔ အနီးဆံုးမွာ ရွိတာကိုး။
အဲဒီအခ်ိန္က စၿပီး က်မမွာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အစား နာက်င္မွဳ ေတြသာ တျဖည္းျဖည္း ေနရာယူခဲ့ ရတယ္ေပါ့။ သူဟာ က်မအတြက္ေတာ့ ေကာင္းေသာ လာျခင္း မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ကားေပၚက ဆင္းလာတဲ့ သူ႔ကို ရုတ္တရက္ ျမင္လိုက္ခ်ိန္မွာ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိပဲ က်မ တကိုယ္လံုး ထူပူ ေနတာကို ဘယ္သူမွ မသိေပမယ့္ သူကေတာ့ ပါးနပ္စြာ သိရွိသြားခဲ့တယ္ေလ။
သူက်မကို ေတာင္းပန္ၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ က်မတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မက သူ႔ကို အေလးအနက္ ထားသေလာက္ သူက က်မကို ေပါ့ေပါ့သာ ဆက္ဆံခဲ့တယ္ေပါ့။
သူ က်မကို ခ်စ္တယ္လုိ႔ ေျပာတဲ့ ေန႔က က်မ အရမး္ကို ေပ်ာ္ခဲ့တယ္။ အတုိငး္မသိေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်မကို ေျပာတဲ့ေန႔မွာပဲ က်မထက္သာတဲ့ တစ္ျခားတစ္ေယာက္ ကိုလည္း သူက ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာခဲ့ပါသတဲ့။ တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ စုလာတဲ့ ဒဏ္ရာေတြကို က်မ မခံစားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူ႔ကို ဖြင့္ေျပာေတာ့ သူက က်မ ကိုသာ အခ်စ္ဆံုးပါတဲ့။ (အခ်စ္ ကေလးေတြေတာ့... ရွာအံုးမယ့္ သေဘာ... ဟြန္း)။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်မ သူ႔ကို ျဖတ္လုိက္တယ္။ ဒီေတာ့ သူက သူ႔ဘ၀မွာ က်မ မရွိရင္ ေနလို႔မရေတာ့ ပါတဲ့။ ဒါေပမယ့္ က်မ သူ႔ရဲ့ စကားေတြ ေအာက္မွာ အရည္မေပ်ာ္ သြားေအာင္ တင္းခံႏိုင္ခဲ့တယ္။ က်မဟာ သူထင္သလို ( သူ႔လက္ခုပ္ထဲက အီးလုိ... ရွဴခ်င္တိုင္း ရွဴလုိ႔မရဘူးမွတ္.... ဟြန္း) အရင္က ခပ္ညံ့ညံ့မိန္းမမွ မဟုတ္ေတာ့တာ။
က်မကိုသာ အခ်စ္ဆံုး... မရွိရင္ မေနႏိုင္ပါဘူး ဆိုတဲ့သူက က်မနဲ႔ျပတ္လို႔ တစ္ပတ္မွ မျပည့္ေသး။ တျခားေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကို လက္ထပ္သြားေလရဲ့။ က်မကို ခံစားရေအာင္ လက္စားေခ်တာ ဆိုပဲ။ က်မက အရင္ျဖတ္ လုိက္တာကို ခံျပင္းေနပံုပဲ။ (အရမ္း ခ်စ္လြန္းလို႔) ဒါေပမယ့္ က်မမွာေတာ့ ထူးၿပီး နာက်င္မွဳဆိုတာ မရွိေတာ့ပါဘူး။
သူေပးခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာေတြက က်မကို တစ္သက္စာ ေျခာက္လွန္႔ေနခဲ့တယ္။ သူ မသိေသးတာက က်မ သူ႔ကို မုန္းလို႔ ဖ်က္တာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာကိုပဲ။ အေၾကာင္း မသိတဲ့ သူေတြက က်မမွာ အသည္းႏွလံုး မရွိဘူးတဲ့။ က်မမွာေတာ့ စူးရွဒဏ္ရာ ေတြကို ေပြ႔ပိုက္ရင္း ဘ၀လမ္းကို ဆက္လွမ္း ေနခဲ့တာ က်မမွ တပါး ဘယ္သူ သိႏိုင္ပါ အံုးမလဲ (ကိုယ့္၀မ္းနာ ကိုယ္သာ သိပ... :( ).......။ ။
သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရဲ့ အျဖစ္ အပ်က္ ကေလးကို အေျခခံထားပါတယ္ ရွင္.......။
Thursday, August 21, 2008
တစ္ေန႔
တစ္ေန႔
ျမတ္ႏိုးရွင္ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလး တစ္ ေယာက္ဟာ လူတစ္ေယာက္ကို မထင္ မွတ္ထားတဲ့ ေနရာမွာ လွ်ပ္တစ္ျပက္ ေတြ႔ရံုနဲ႔ ခ်စ္မိသြားမယ္လို႔ တစ္ျကိမ္မွ အိပ္မက္ မမက္ခဲ့ဖူးပါ။ ဒါေပမယ့္ သူမ ဟာ ျပည့္ျဖိဳးဆိုတဲ့ ေကာင္ေလး တစ္ ေယာက္ကို ျမင္ျမင္ခ်င္း စြဲလမ္းလမ္း ခ်စ္မိသြားခဲ့တာ ေရွးေရစက္ေျကာင့္ပဲ ထင္ပါရဲ့။
ေကာင္ေလးဆိုေပမယ့္ သူမထက္ သံုးေလးႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ျကီးလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ သူမတို႔ျမိဳ႔ကို ေျပာင္းလာတဲ့ အင္ဂ်င္နီယာသစ္ တစ္ေယာက္ ေပါ့။ ဖူးစာေရးနတ္က သူမနဲ႔ သူ႔ကို ေတြ႔ဆံု ေပးပံုက..........
ကိုးတန္း ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္....သျကၤန္ ႏွစ္ဆန္း တစ္ရက္ေန႔မွာေပါ့။ သူငယ္ခ်င္း ေတြနဲ႔ လည္ပတ္ဖို႔ ေနရာေရြးေနတုန္း ဧည့္သည္ ေတြနဲ႔အတူ ရတနာကို ေတြ႔လုိက္ရတယ္။
အဲဒီ အခ်ိန္မွာမွ သူ႔ကို စေတြ႔ခဲ့တာ။ အသား ညိဳညိဳနဲ႔ ရွင္းသန္႔ေပၚလြင္ ေနတဲ့ သူ႔ကို သူမ အသိအမွတ္ မျပဳပဲ မေနႏိုင္ ပါဘူး။ ထူထဲလွတဲ့ မ်က္ခံုး ေအာက္က စူးရွရွ မ်က္၀န္းေတြ... ပိရိေသသပ္တဲ့ ႏွဳတ္ခမ္းတစ္စံုနဲ႔ ရယ္လိုက္တဲ့ အခါတိုင္း ေပၚသြားတတ္တဲ့ သြားတက္ကေလး ႏွစ္ဖက္က စြဲမက္စရာပါပဲ...။
သူမတို႔နဲ႔ အျပန္အလွန္ ႏွဳတ္ဆက္ျပီးမျကာဘူး..... အေရးျကီးကိစၥ ေပၚလာလုိ႔ ဆိုျပီး သူ ျပန္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္ကစျပီး သူမ သူ႔ကို မသိစိတ္က စြဲလမ္းသြားခဲ့တာ။
အခ်ိန္ ျကာတဲ့အထိ သူမရဲ့ စြဲလမ္းမွဳက ေပ်ာက္ပ်က္ မသြားခဲ့ပါဘူး။ မသိ စိတ္က သူ႔ကို ႏွလံုးသားရဲ့ အနက္ရွဳိင္းဆံုး တစ္ေနရာမွာ သိမ္းထားျပီးသား ျဖစ္ေနလုိ႔ပါပဲ။
သူမ ဆယ္တန္းေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ စာေတြနဲ႔ နပန္းလံုးေနရလုိ႔ အခ်ိန္ျပည့္ သတိ မရႏိုင္ေပမယ့္.. အိပ္ရာ ၀င္တုိင္း အိပ္မက္ထဲမွာ ေရာက္လာတတ္လို႔ အိပ္ေရးပ်က္ရေပါင္း မနည္းေတာ့ပါဘူး။ အေျကာင္း သိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေကာင္းခ်ီးေပးျကတယ္.. “နင္.. ရူးေနျပီ”တဲ့။
တစ္ေန႔.... ရတနာက ဧည့္သည္ေတြကို ဘုရားလိုက္ပို႔ဖို႔ အေဖၚ မရွိတာေျကာင့္ သူမကို လာေခၚတယ္။ အဲဒီမွာ သူနဲ႔ ဒုတိယအျကိမ္ ျပန္ဆံုခဲ့ရတယ္။ သူက ခင္မင္ႏွစ္လုိဖြယ္ ေကာင္းတဲ့ သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သလုိ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရးလည္း ေျပျပစ္တာမို႔ သူမတို႔ ခင္မင္ သြားခဲ့ျကတယ္။
တစ္ခါတစ္ခါ သူက သူမကို စူးစိုက္ ျကည့္ေနတတ္တယ္။ အံ့ျသစရာ ေကာင္းတာက သူကလည္း သူမကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးနဲ႔ ခ်စ္ေနပါသတဲ့။ သူနဲ႔ ခင္မင္ျပီး ႏွစ္လေလာက္ အျကာမွာ... သူက သူမကို ဖြင့္ေျပာ ခဲ့တယ္ေလ။ “ကိုယ္ ... မင္းကို ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္ေနမိတယ္....ကေလးေလးရယ္”တဲ့...။ အဲဒီေန႔ဟာ သူမရဲ့ အေပ်ာ္ဆံုးေန႔ ေပါ့။
ဒီလုိနဲ႔ သူမတို႔ နားလည္မွဳ ရွိတဲ့ ခ်စ္သူဘ၀ကို တည္ေဆာက္ ခဲ့ျကတယ္။ တိုက္တုိက္ ဆိုင္ဆိုင္ သူ႔ကို အေျဖေပးခဲ့ တဲ့ေန႔က ေဖေဖၚ၀ါရီ ၁၄ ေလ..။ သူက သူမကို ကေလးေလး လို႔ေခၚျပီး သူ႔ကိုေတာ့ ကိုကိုလုိ႔ ေခၚေစတယ္။ သူမတို႔ရဲ့ ဘ၀ေလးဟာ သာယာမွဳေတြနဲ႔ ျပည့္ေနခဲ့တယ္။ သူဟာ သူမအတြက္ အရာရာ စံျပ ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ ခ်စ္သူမ်ားေန႔ ေရာက္တုိင္း သူမကို အမွတ္ရ စရာေတြ၊ ရန္ခုန္စရာေတြ ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီး ေပးခဲ့တယ္။
တစ္ေန႔မွာ.. ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ သူ႔အိမ္ကို ခဏ ျပန္သြားခဲ့တယ္။ မျပန္ခင္မွာ သူက “မငိုပါနဲ႔ ကေလးေလးရယ္၊ ကိုယ့္ရဲ့ ကေလးကို စိတ္ေသာကေတြ မေရာက္ေစခ်င္ဘူး..... ကိုယ္ မျကာခင္ ျပန္လာမွာပါ.... ကေလးကို ဘယ္ေတာ့မွ ပစ္မသြားဘူးေနာ္.... ကိုယ္ ကေလးဆီကို ျပန္လာတဲ့ တစ္ေန႔က်ရင္ ကေလးအတြက္ ရင္ခုန္စရာ လက္ေဆာင္ တစ္ခု ယူလာခဲ့မယ္” တဲ့....။ အဲဒီအခ်ိန္ဟာ သူ႔ကို ေနာက္ဆံုး ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။
“ျပည့္ျဖိဳးတစ္ေယာက္ ကား အက္စ္ဆီးဒင့္ေျကာင့္ ဆံုးျပီ” တဲ့။ ျကားရတဲ့ သတင္းက သူမကို တုန္လွဳပ္ သြားေစခဲ့ တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက သူမကို စိုးရိမ္စြာနဲ႔ ေဖးမကူညီေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူမရဲ့ စိတ္က အေ၀း တစ္ေနရာကို ေရာက္လုိ႔ ေနတယ္။ အျဖစ္အပ်က္က ျမန္ဆန္လြန္းတဲ့ အတြက္ သူမမွာ ယံုျကည္ႏိုင္ဖုိ႔ အင္အား မရွိခဲ့ဘူးေလ။
သူငယ္ခ်င္းေတြက သူမအတြက္ ယူျကံုးမရ ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူမကေတာ့ သူေျပာခဲ့တဲ့ “တစ္ေန႔” ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကိုပဲ ေစာင့္ေမွ်ာ္ ေနေတာ့တယ္...။ သူမရဲ့ စိတ္ထဲမွာလည္း သူ႔ကို တိုးတိုးေလး ေျပာေနမိတယ္။ “လူေတြက က်မကို ဘယ္လုိဘဲ ျမင္ျမင္..... က်မကေတာ့ ရွင္ေျပာခဲ့တဲ့ အဲဒီ တစ္ေန႔ကို ရင္ခုန္စြာနဲ႔ ေစာင့္ေနတုန္း ပါပဲ ရွင္ရယ္” တဲ့....။ ။
