မေမ့ႏိုင္တဲ့ အတိတ္ေန႔မ်ား

မေမ့ႏိုင္တဲ့ အတိတ္ေန႔မ်ား


အပိုင္း (၃)

အေညာင္းဆန္႔လို႔လည္း ၀ေရာ ျပန္ၾကမယ္ေပါ့။ ညေနပိုင္း က်ေန ျဖစ္ေတာ့
ေနကလည္းပူ။ အမိုးမရွိတဲ့ ကားေပၚမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ဆရာတစ္စုနဲ႔
ေပ်ာ္လုိက္တာ။ စလိုက္ေနာက္လိုက္နဲ႔...။ လမ္းမွာေတြ႔သမွ် မုန္႔သည္ေတြ
ဆီက၀ယ္စားလိုက္နဲ႔ ဆရာေလးေယာက္ရဲ့ လစာ တပည့္ေတြလက္ခ်က္နဲ႔
ျပဳတ္ျပီထင္ရဲ့။

ဒါနဲ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး ေနာက္တေန႔လည္း ေရာက္ေရာ ခရီးပန္းၿပီး
အျပင္းဖ်ားပါေလေရာ။ ေက်ာင္းလည္း သြားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အမွန္ဆို
က်မ မဖ်ားခ်င္ပါဘူး။ ဘာလုိ႔လဲဆို.. ေနာက္ႏွစ္ရက္ဆို သႀကၤန္
က်ေတာ့မွာေလ။ အကယ္၍မ်ားသႀကၤန္တြင္းမွာ က်မအဖ်ား
မေပ်ာက္ခဲ့ရင္.....။

အေတြးနဲ႔တင္ ၀မ္းနည္းၿပီး ငိုခ်င္လာသလိုပဲ...။ တႏွစ္မွ တခါေပ်ာ္ရတဲ့
ႏွစ္သစ္ကူးသႀကၤန္ပြဲကို မႏႊဲခ်င္ပဲ ေနပါ့မလား။ ေက်ာင္းလညး္မသြား
ႏုိင္။ ေတာ္ေသးတယ္။ဟိုသံုးေယာက္က စာ၀ိုင္းကူးေဖာ္ရလို႔။

ေနာက္တေန႔မနက္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေရွ႔ ၿခံ၀မွာ ပိေတာက္ပန္းေတြရယ္...
အမ်ားႀကီးပဲ။ အမယ္.. စာေလးတေစာင္ေတာင္ ပါေသးတယ္..။ ဘာတဲ့...
“ျမန္ျမန္ေနေကာင္းပါေစ...”တဲ့။ ေအာက္မွာ နာမည္က “သူငယ္ခ်င္းမ်ား”
တဲ့။ ဟုိေမ်ာက္သံုးေကာင္ လက္ခ်က္ပဲျဖစ္မယ္...။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔
ေတာင္းေပးတဲ့ ဆုေၾကာင့္ပဲ က်မေနေကာင္းခဲ့တယ္ထင္တယ္။

သႀကၤန္ပြဲေတာ္မွာ အရမ္းေပ်ာ္ခဲ့တာေပါ့။ ေရေၾကာက္တဲ့ က်မကို အိမ္ေပၚက
အတင္းဆြဲခ်ၿပီး ေရ၀ိုင္းေလာင္း၊ အိုးမည္း၀ိုင္းသုတ္နဲ႔ သူတို႔ေတြ
အရမ္းေပ်ာ္ေနၾကေလရဲ့။ သႀကၤန္ေနာက္ဆံုးေန႔.. ႏွစ္ဆန္းတရက္ေန႔မွာ
က်မတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတစု ဘုရားတက္ၾကတယ္။ (ဘုရားက ေတာင္
ေပၚမွာေလ..။) အရမ္းေပ်ာ္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္...။
လမ္းတေလွ်ာက္လံုး စလိုက္ေနာက္လိုက္နဲ႔..။ အခ်င္းခ်င္းလည္း
ေခ်ာက္ခ်လုိက္ေသး။

သႀကၤန္ၿပီးေတာ့ တစ္ႏွစ္လံုး စာေတြကို ႀကိဳးစားက်က္မွတ္ရင္း အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ၾကရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္ကေတာ့ လက္တြဲမျဖဳတ္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ တတြဲတြဲပါပဲ။ ဒါေပမယ့္
စာေမးပြဲလည္းၿပီးေရာ.. ေနျခည္က ရန္ကုန္ကိုေျပာင္းသြားတယ္။
မင္းခန္႔ေရာပဲ။ မိုးတိမ္က သူ႔ဇာတိေျမကို ျပန္သြားတယ္။
က်န္ခဲ့တာက က်မတေယာက္တည္းရယ္...။

သူငယ္ခ်င္းေတြမရွိေတာ့ အရမ္းအထီးက်န္ဆန္တာပဲ။ ဘယ္သြားသြား သူတို႔ကိုပဲ သတိရေနတယ္။ ဒီလိုမွန္းသိခဲ့ရင္ သူတုိ႔နဲ႔ ဘယ္ေနရာမွ သြားမလည္ခဲ့ပါဘူး။ ခုေတာ့ သြားတဲ့ေနရာတိုင္းမွာ သူတုိ႔ကိုပဲ ျမင္ေနရတယ္။ တယ္လည္း ဒုကၡေပးတာပဲ.. ျပန္သြားတာေတာင္..။ ဟြန္႔။ ဒီကတည္းက အဆက္အသြယ္ ျပတ္သြားလိုက္တာ....။

ရွစ္ႏွစ္ၾကာၿပီးေနာက္..... ေအပရယ္လ ရဲ့ ေန႔တေန႔မွာ...။

နီလာနဲ႔ ေကခိုင္တုိ႔ ဘယ္ေရာက္ကုန္ပါလိမ့္..။ ခဏဆိုၿပီး သြားလိုက္တာ
က်မတေယာက္တည္း ေစ်းကေန လမ္းေလွ်ာက္လာလုိက္ေတာ့တယ္။
လမ္းခ်ဳိးေကြ႔တခု အေရာက္မွာေတာ့....။ ၀ုန္း..........။ အား........။အသံေတြ
တစ္ဆက္တည္း ဆူညံသြားေတာ့တယ္...။

“ကားေမာင္းတာမ်ား တစ္လမ္းလံုး ဘယ္သူမွမရွိ... ဟင္...”။ ေရရြတ္ေနတဲ့
စကားက ကားထဲက ထြက္လာတဲ့သူေၾကာင့္ လမ္းခုလတ္မွာပဲ ရပ္တန္႔
သြားေတာ့တယ္။ ဒီလူကို ငါေတြ႔ဖူးပါတယ္..။ ဘယ္ေနရာမွာပါလိမ့္...။
သူ က်မနားကိုေလွ်ာက္လာတဲ့ထိ သူ႔ကို ေငးၾကည့္ေနမိတယ္...။
သူ႔မ်က္ႏွာမွာ စိုးရိမ္စိတ္ေတြ ထင္ဟပ္ေနတယ္ ထင္တယ္...။

သန္႔ျပန္႔သားနားတဲ့ ပံုစံနဲ႔..။ ခန္႔ညားေခ်ာေမာေနတဲ့ လူေခ်ာ
တေယာက္ပါပဲ။ ျမင့္မားတဲ့ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ က်စ္လစ္တဲ့ ခႏၶာကိုယ္က
သူနဲ႔ လိုက္ဖက္ေနတယ္။

“ထိမိသြားေသးလား.. ဗ်ာ...” ေျပာေျပာဆုိဆို သူက်မကို ငံု႔အၾကည့္...။
“ ဟာ.. ခေရမဟုတ္လား... ငါ မင္းခန္႔ေလ” တဲ့။ က်မ ရုတ္တရက္
၀မ္းသာမွဳေၾကာင့္ ဆြံ႔အသြားတယ္ထင္ပါရဲ့။ စကားလံုးက
ထြက္မလာခဲ့ဘူး။

ေနာက္ေတာ့မွ သူက သူ႔ရဲ့ ေဆးခန္းကိုေခၚသြားတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့
မထင္မွတ္တဲ့ သူတေယာက္ ထပ္ေတြ႔ျပန္တယ္။ ေနျခည္ရယ္ေလ....။