ေဖေဖ (ေဖေဖ့ 13 ႏွစ္ျပည့္အမွတ္တရအတြက္......)
“ဘာလိုလိုနဲ႔ ေဖေဖဆံုးတာ ဆယ့္သံုးနွစ္ေတာင္ ရွိပါေကာလား”။ ရွားရွားပါးပါး တစ္ပံု တည္းရွိတဲ့ ေဖေဖ့ဓါတ္ပံုကို ၾကည့္ရင္းနဲ႔ အမွတ္မထင္ ေရရြတ္လိုက္မိတယ္။ ေဖေဖက ဓါတ္ပံုရိုက္ အရမ္းပ်င္းတာ။ ၀ါသနာလည္းမပါဘူး။ (သူ႔သမီးေတြနဲ႔မ်ား ကြာပါ့…:P)။ ရွိတဲ့ ဓါတ္ပံုကလည္း ျခလက္ထဲက မနည္းလုထားရတာ။ ႏွစ္ေတြကလည္း ၾကာခဲ့ၿပီကိုး။
ေဖေဖက က်မတုိ႔ မိသားစုအတြက္ မိုးဒဏ္၊ ေလဒဏ္၊ ေနဒဏ္ခံႏိုင္တဲ့ ခိုင္ခံ့တဲ့ အေဆာက္အအံု ႀကီးတစ္ခုနဲ႔တူတယ္။ ေဖေဖ့ေၾကာင့္ ေနနဲ႔တူၿပီး ပူျပင္းတဲ့ ဘ၀အေမာေတြ ကေန ကင္းလြတ္ခဲ့ရၿပီး၊ ေလနဲ႔တူတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ့ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ ရိုက္ခတ္မွဳဒဏ္ေတြ ကလဲ ကာကြယ္ ႏိုင္ခဲ့တယ္။ မိုးနဲ႔တူတဲ့ ေအးစက္တဲ့ အေငြ႔သက္ေတြအစား ေႏြးေထြးတဲ့ ေမတၲာေတြနဲ႔ ႏူးညံ့မွဳေတြ လႊမ္းၿခံဳေပးခဲ့သူပဲ။
တကယ္ေတာ့ ေဖေဖဟာ က်မတုိ႔ မိသားစုရဲ့ စံျပသူရဲေကာင္း တစ္ဦးပါပဲ။ စည္းစနစ္ႀကီးတဲ့ ေဖေဖ့ရဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္မွဳေအာက္မွာ က်မတုိ႔ မိသားစုေတြ သက္ေတာင့္သက္သာ ဘ၀တစ္ဆစ္ ခ်ဳိးအထိ ေလွ်ာက္လွမ္းႏုိင္ခဲ့တယ္။ ရုတ္တရပ္ က်မရဲ့ စိတ္တုိ႔ ဖမ္းလို႔မမိႏိုင္ပဲ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္သံုးႏွစ္တာ ကာလကို ေရာက္သြားခဲ့တယ္။
ေဖေဖရွိတုန္းက အပူအပင္မရွိ စားလိုက္၊ ေသာက္လိုက္၊ ကစားလုိက္၊ ေက်ာင္းသြားလိုက္ နဲ႔ တကယ့္ကို ေပ်ာ္စရာပါ။ ေဆြမ်ဳိးေတြၾကားမွာလည္း မ်က္ႏွာမငယ္ခဲ့ရဘူး (စေကာတပ္ ထားတာဟုတ္ဘူးေနာ္.. မ်က္ႏွာကို)။ သူမ်ားေတြရဲ့ အားက်စရာ မိသားစု ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
က်မတုိ႔ မိသားစုက မခ်မ္းသာပါဘူး။ သာမန္ လူလတ္တန္းစား ၀န္ထမ္းမိသားစုေလးပါပဲ။ (ေဖေဖက ေျမတုိင္းစာေရး၊ ေမေမက ေက်ာင္းဆရာမေလ)။ ေဖေဖ လူေျဖာင့္စိတ္တုိ တစ္ ေယာက္ပဲ။ ပိုက္ဆံလည္းမစားဘူး။ မတရားတာလည္းမလုပ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေဖေဖ့က လူ ခ်စ္လူခင္တအားမ်ားတာ။ က်မတုိ႔ကိုလည္း တစ္အားခ်စ္တာ။ က်မတုိ႔အတြက္ အ၀တ္္အ စားဆိုလည္း ဆင္တူေတြနဲ႔ (ေတာက္တဲ့ က် ေနတာပဲ… အဟား)။ တစ္ခါတစ္ေလ က်မ တို႔က အၿငိမ့္ကၾကတယ္။ ေဖေဖတုိ႔က ပရိသတ္ေပါ့။
အရမ္းေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရေပမယ့္ ကံဆိုးတဲ့ တစ္ေန႔ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ကံၾကမာက မ်က္လွည့္ ဆရာတစ္ေယာက္ဆိုတာ တကယ္မွန္တယ္။ ေဖေဖက က်မတုိ႔ဆီကေန မဆံုး ႏိုင္တဲ့ ခရီးရွည္တခုအတြက္ ထြက္ခြာသြားခဲ့ၿပီေလ။ အရြယ္ေကာင္းမုဆိုးမနဲ႔ အရြယ္မ ေရာက္ေသးတဲ့ သမီးေလးေယာက္ကို ထားသြားခဲ့ၿပီးေတာ့ေပါ့။
က်မတုိ႔ရဲ့ အေဆာက္အံုႀကီးတစ္ခုလံုးၿပိဳပ်က္သြားၿပီးတဲ့ ေနာက္။ မေမွ်ာ္လင့္တာ ေတြျဖစ္ လာတယ္။ အခက္အခဲေတြနဲ႔ ႀကံဳရတယ္။ ေဖေဖရွိတဲ့ အခ်ိန္ကလို ေပ်ာ္ရႊင္မွဳေလးေတြ မ ရႏုိင္ေတာ့ဘူးေလ။ က်မ အားငယ္တိုင္း ေဖေဖ့ကို တမ္းတေနမိတယ္။
မိစံုဖစံုမရွိတဲ့ ဘ၀မွာ မ်က္ႏွာငယ္စရာေတြလည္း ႀကံဳခဲ့ရတယ္။ ေဖေဖ့ကို သတိရတိုင္း ကံၾကမာကိုပဲ အျပစ္တင္မိတယ္။ ဘာလို႔ က်မတို႔ကို ရက္စက္ရတာလဲေပါ့။ လံုၿခံဳမွဳမရွိတဲ့ ဘ၀ကေနႀကီးျပင္းလာရေတာ့ လူက အလုိလုိသိမ္ငယ္ေနရတယ္။ အရာရာကို ေၾကာက္ တယ္။ ဒီၾကားထဲ ေမေမက အေ၀းႀကီးမွာ အလုပ္သြားလုပ္ရသလို က်မတို႔ ညီအမေတြ လည္း တစ္ေနရာစီ။ မိသားစုေတြေတြ႔ရင္ တစ္ေယာက္ေယာက္က အၿမဲတမ္းလိုေနတတ္ တယ္။ ဒီၾကားထဲ ေျမနိမ့္ရာ လွံစိုက္ခ်င္တဲ့ သူေတြကလည္း ရွိေသး။
ငယ္ငယ္တုန္းက ေဖေဖ့ကို သတိရလို႔ ငိုခ်င္တုိင္း တမလြန္မွာ က်မတို႔မ်က္ရည္ထဲ လက္ပစ္ ကူးေနရမွာစိုးလို႔ မငိုခဲ့ရဘူး။ ခုထိလည္း က်မငိုရင္ ေဖေဖ မ်က္ရည္ပင္လယ္ထဲ ကူးေနရ မယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္မွဳက ရွိတုန္း။ မမွန္မွန္းသိေပမယ့္ လက္ခံယံုၾကည္ေနတုန္း။ ခုေတာ့ က်မတို႔ မိသားစု အတူတူ ျပန္ဆံုခ်ိန္မွာ ေဖေဖ့ကို ရွိေစခ်င္လုိက္တာ။ ေဖေဖ ဘယ္ဘ၀မ်ား ေရာက္ေနၿပီလဲမသိ။
အေတြးပင္လယ္ထဲ လက္ပစ္ကူးေနလိုက္တာ သတိရေတာ့ ေနကေစာင္းေနၿပီ။ မနက္က တည္းက စိမ္ထားတဲ့ အ၀တ္ မေလ်ွာ္ရေသးဘူး။ ဒီေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း အ၀တ္ခ်ဥ္ဖတ္ စိမ္ ရအံုးမယ္ထင္ပါ့။ ေဖေဖ့ ဓါတ္ပံုေလးကို အသာခ်လို႔ အတိတ္ၿမိဳ ႔ေတာ္ဆီကေန ထြက္ခြာခဲ့ လိုက္ေတာ့တယ္။
“ဘာလိုလိုနဲ႔ ေဖေဖဆံုးတာ ဆယ့္သံုးနွစ္ေတာင္ ရွိပါေကာလား”။ ရွားရွားပါးပါး တစ္ပံု တည္းရွိတဲ့ ေဖေဖ့ဓါတ္ပံုကို ၾကည့္ရင္းနဲ႔ အမွတ္မထင္ ေရရြတ္လိုက္မိတယ္။ ေဖေဖက ဓါတ္ပံုရိုက္ အရမ္းပ်င္းတာ။ ၀ါသနာလည္းမပါဘူး။ (သူ႔သမီးေတြနဲ႔မ်ား ကြာပါ့…:P)။ ရွိတဲ့ ဓါတ္ပံုကလည္း ျခလက္ထဲက မနည္းလုထားရတာ။ ႏွစ္ေတြကလည္း ၾကာခဲ့ၿပီကိုး။ေဖေဖက က်မတုိ႔ မိသားစုအတြက္ မိုးဒဏ္၊ ေလဒဏ္၊ ေနဒဏ္ခံႏိုင္တဲ့ ခိုင္ခံ့တဲ့ အေဆာက္အအံု ႀကီးတစ္ခုနဲ႔တူတယ္။ ေဖေဖ့ေၾကာင့္ ေနနဲ႔တူၿပီး ပူျပင္းတဲ့ ဘ၀အေမာေတြ ကေန ကင္းလြတ္ခဲ့ရၿပီး၊ ေလနဲ႔တူတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ့ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ ရိုက္ခတ္မွဳဒဏ္ေတြ ကလဲ ကာကြယ္ ႏိုင္ခဲ့တယ္။ မိုးနဲ႔တူတဲ့ ေအးစက္တဲ့ အေငြ႔သက္ေတြအစား ေႏြးေထြးတဲ့ ေမတၲာေတြနဲ႔ ႏူးညံ့မွဳေတြ လႊမ္းၿခံဳေပးခဲ့သူပဲ။
တကယ္ေတာ့ ေဖေဖဟာ က်မတုိ႔ မိသားစုရဲ့ စံျပသူရဲေကာင္း တစ္ဦးပါပဲ။ စည္းစနစ္ႀကီးတဲ့ ေဖေဖ့ရဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္မွဳေအာက္မွာ က်မတုိ႔ မိသားစုေတြ သက္ေတာင့္သက္သာ ဘ၀တစ္ဆစ္ ခ်ဳိးအထိ ေလွ်ာက္လွမ္းႏုိင္ခဲ့တယ္။ ရုတ္တရပ္ က်မရဲ့ စိတ္တုိ႔ ဖမ္းလို႔မမိႏိုင္ပဲ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္သံုးႏွစ္တာ ကာလကို ေရာက္သြားခဲ့တယ္။
ေဖေဖရွိတုန္းက အပူအပင္မရွိ စားလိုက္၊ ေသာက္လိုက္၊ ကစားလုိက္၊ ေက်ာင္းသြားလိုက္ နဲ႔ တကယ့္ကို ေပ်ာ္စရာပါ။ ေဆြမ်ဳိးေတြၾကားမွာလည္း မ်က္ႏွာမငယ္ခဲ့ရဘူး (စေကာတပ္ ထားတာဟုတ္ဘူးေနာ္.. မ်က္ႏွာကို)။ သူမ်ားေတြရဲ့ အားက်စရာ မိသားစု ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
က်မတုိ႔ မိသားစုက မခ်မ္းသာပါဘူး။ သာမန္ လူလတ္တန္းစား ၀န္ထမ္းမိသားစုေလးပါပဲ။ (ေဖေဖက ေျမတုိင္းစာေရး၊ ေမေမက ေက်ာင္းဆရာမေလ)။ ေဖေဖ လူေျဖာင့္စိတ္တုိ တစ္ ေယာက္ပဲ။ ပိုက္ဆံလည္းမစားဘူး။ မတရားတာလည္းမလုပ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေဖေဖ့က လူ ခ်စ္လူခင္တအားမ်ားတာ။ က်မတုိ႔ကိုလည္း တစ္အားခ်စ္တာ။ က်မတုိ႔အတြက္ အ၀တ္္အ စားဆိုလည္း ဆင္တူေတြနဲ႔ (ေတာက္တဲ့ က် ေနတာပဲ… အဟား)။ တစ္ခါတစ္ေလ က်မ တို႔က အၿငိမ့္ကၾကတယ္။ ေဖေဖတုိ႔က ပရိသတ္ေပါ့။
အရမ္းေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရေပမယ့္ ကံဆိုးတဲ့ တစ္ေန႔ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ကံၾကမာက မ်က္လွည့္ ဆရာတစ္ေယာက္ဆိုတာ တကယ္မွန္တယ္။ ေဖေဖက က်မတုိ႔ဆီကေန မဆံုး ႏိုင္တဲ့ ခရီးရွည္တခုအတြက္ ထြက္ခြာသြားခဲ့ၿပီေလ။ အရြယ္ေကာင္းမုဆိုးမနဲ႔ အရြယ္မ ေရာက္ေသးတဲ့ သမီးေလးေယာက္ကို ထားသြားခဲ့ၿပီးေတာ့ေပါ့။
က်မတုိ႔ရဲ့ အေဆာက္အံုႀကီးတစ္ခုလံုးၿပိဳပ်က္သြားၿပီးတဲ့ ေနာက္။ မေမွ်ာ္လင့္တာ ေတြျဖစ္ လာတယ္။ အခက္အခဲေတြနဲ႔ ႀကံဳရတယ္။ ေဖေဖရွိတဲ့ အခ်ိန္ကလို ေပ်ာ္ရႊင္မွဳေလးေတြ မ ရႏုိင္ေတာ့ဘူးေလ။ က်မ အားငယ္တိုင္း ေဖေဖ့ကို တမ္းတေနမိတယ္။
မိစံုဖစံုမရွိတဲ့ ဘ၀မွာ မ်က္ႏွာငယ္စရာေတြလည္း ႀကံဳခဲ့ရတယ္။ ေဖေဖ့ကို သတိရတိုင္း ကံၾကမာကိုပဲ အျပစ္တင္မိတယ္။ ဘာလို႔ က်မတို႔ကို ရက္စက္ရတာလဲေပါ့။ လံုၿခံဳမွဳမရွိတဲ့ ဘ၀ကေနႀကီးျပင္းလာရေတာ့ လူက အလုိလုိသိမ္ငယ္ေနရတယ္။ အရာရာကို ေၾကာက္ တယ္။ ဒီၾကားထဲ ေမေမက အေ၀းႀကီးမွာ အလုပ္သြားလုပ္ရသလို က်မတို႔ ညီအမေတြ လည္း တစ္ေနရာစီ။ မိသားစုေတြေတြ႔ရင္ တစ္ေယာက္ေယာက္က အၿမဲတမ္းလိုေနတတ္ တယ္။ ဒီၾကားထဲ ေျမနိမ့္ရာ လွံစိုက္ခ်င္တဲ့ သူေတြကလည္း ရွိေသး။
ငယ္ငယ္တုန္းက ေဖေဖ့ကို သတိရလို႔ ငိုခ်င္တုိင္း တမလြန္မွာ က်မတို႔မ်က္ရည္ထဲ လက္ပစ္ ကူးေနရမွာစိုးလို႔ မငိုခဲ့ရဘူး။ ခုထိလည္း က်မငိုရင္ ေဖေဖ မ်က္ရည္ပင္လယ္ထဲ ကူးေနရ မယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္မွဳက ရွိတုန္း။ မမွန္မွန္းသိေပမယ့္ လက္ခံယံုၾကည္ေနတုန္း။ ခုေတာ့ က်မတို႔ မိသားစု အတူတူ ျပန္ဆံုခ်ိန္မွာ ေဖေဖ့ကို ရွိေစခ်င္လုိက္တာ။ ေဖေဖ ဘယ္ဘ၀မ်ား ေရာက္ေနၿပီလဲမသိ။
အေတြးပင္လယ္ထဲ လက္ပစ္ကူးေနလိုက္တာ သတိရေတာ့ ေနကေစာင္းေနၿပီ။ မနက္က တည္းက စိမ္ထားတဲ့ အ၀တ္ မေလ်ွာ္ရေသးဘူး။ ဒီေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း အ၀တ္ခ်ဥ္ဖတ္ စိမ္ ရအံုးမယ္ထင္ပါ့။ ေဖေဖ့ ဓါတ္ပံုေလးကို အသာခ်လို႔ အတိတ္ၿမိဳ ႔ေတာ္ဆီကေန ထြက္ခြာခဲ့ လိုက္ေတာ့တယ္။
12 ပဲ့တင္သံ:
အေဖ့ကို သတိရတဲ့ သမီး။ အေဖ့ကို မေမ့တဲ့ သမီး ဘ၀မွာ အဆင္ေျပပါေစ။
ဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ တန္ဘိုးေတြကိုသိတတ္္တဲ့သမီးေလး အစစအဆင္ေျပပါေစ....
မေမ့အပ္တဲ့ ေက်းဇူးတရားေတြကုိ
စဲြစဲြထင္ထင္ မွတ္သြားပါတယ္။
ေပ်ာ္ရႊင္အဆင္ေျပပါေစ ..
မိဘေက်းဇူးကို မေမ့ပဲ တန္ဘိုးထားတတ္တဲ့ ညီမ
ေရာင္ၿပန္ရဲ့ ဘဝမွာ အစစအရာရာ အဆင္ေၿပမွာပါ...
အေဖကို သတိတရနဲ႔ ေရးထားတဲ႔ ပို႔စ္ေလး
စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ ဖတ္သြားပါတယ္ ညီမေလးေရ။
မိဘေက်းဇူးသိတတ္တဲ့သူဟာ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္မဆင္းရဲရဘူး.... ေရာင္ျပန္ေလးလဲ တသက္တာလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ရမွာပါ...
ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ဘံုဘ၀ကေန မိဘကို သိတတ္တဲ့ ညီမေလးကို အေဖက ျပံဳးၾကည့္ေနမွာပါ မိသားစုနဲ႕အတူ ေအးခ်မ္းပါေစ
အားကိုးရာဖခင္ဆံုးရံႈးသြားရတဲ့အျဖစ္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိပါတယ္။ မိန္းမသားတစ္ေယာက္ဦးေဆာင္ ရတဲ့ဘ၀ကို ေျမနိမ့္ရာလွံစုိက္ခ်င္ၾကမွာပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဆိုးေတြကိုေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး မိသားစုေတြျပန္လည္ စုစည္းႏိုင္ပါေစလို႕ဆုေတာင္းေပးပါတယ္။
အေဖ့ေက်းဇူးကို မေမ့တဲ့ သမီးလိမၼာ ညီမေလးဟာ အေဖ့အတြက္ ဂုဏ္ယူစရာ သမီးေလး ျဖစ္ေနမွာပါ။ အဲဒါနဲ႔တင္ ေက်းဇူးေတြ အမ်ားႀကီးဆပ္ၿပီးသား ျဖစ္ေနပါၿပီ...
စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ.. ကိုယ္တိုင္လည္းအရင္မသြားခ်င္ဘူး.. က်န္ခဲ့တဲ့မိဘေတြ (ကုိယ္နဲ႔ပတ္သက္ျပီး) ေသာကပရိေဒ၀မီးေတာက္မွာစိုးလို႔.. သူတို႔ကိုလည္း ကိုယ့္ထက္အရင္မသြားခ်င္ဘူး.. ကိုယ္တိုင္လည္းပူေဆြးရမွာေၾကာက္လို႔..
(ေယာနိေသာ မနသိကာရ - ေလာက၊ ဓမၼ၊ သခၤါရ တရားတို႔ကို မေမ့မေလ်ာ့ေစပဲ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္စြာ ႏွလံုးသြင္းျခင္းအားျဖင့္ မိမိကိုယ္ကို ေဆာက္တည္ႏိုင္ၾကပါေစသတည္း)
မိဘေက်းဇူးသိတတ္ၿပီး မေမ့ မေလ်ာ့တဲ့ သမီး
အလိမၼာေလးတစ္ေယာက္ပဲ
အေဖ့အတြက္ စိတမေကာင္းပါဘူးဗ်ာ။ ဟုတ္တယ္ဗ် အေဖဆုိတာ မိသားစုတခုလုံးရဲ့
တကယ္အားကုိးရတဲ့ သူတေယာက္ပါပဲဗ်ာ။ အဲဒါ
ဆုံးရွဳံးသြားတဲ့ ေရာင္ၿပန္အတြက္ ကုိယ္ၿခင္းစာမိ
ပါတယ္ဗ်ာ။
Post a Comment